Het is zover...
Het gaat gebeuren.
Maandag 1 november moet ik me melden bij de afdeling Chirurgie en dinsdag 2 november lig ik op de operatietafel aan de hartbewaking en beademing met een shot antibiotica door mijn aderen. Slang in mijn keel, plakkertjes op polsen en sleutelbeen. Heb je 't beeld?
Als de laatste hechting erin zit wil ik naar huis, maar dat kan helaas niet. Ze moeten me minimaal 3 dagen observeren op inwendige narigheid, dus -Deo Volente- ga ik vrijdag naar huis. Voor deze operatie staat een ziekenhuis opname van 5 tot 7 dagen; dus...
Annelies (... nu, 'als de dood'...)
P.S. Wens me sterkte.
Bij de beesten af…
Gespleten: 100% vertrouwen dat ik er bovenop kom, maar onzeker over de manier waarop.
Oncomfortabele onderzoeken: need I say more ?
Onverwachte wendingen: wat komt er nog op mijn pad voordat ik er helemaal vanaf ben?
Voor wie het nog niet wist: operatie staat nu voor begin november in de planning, volgende week hoor ik de operatiedatum, 3 november naar de Radioloog voor een eerste controle-echo van de lever.
Annelies
Het is al bijna twee weken geleden dat ik het opnamebureau van het ZMC belde. Toen werd mij geadviseerd over anderhalve week nog eens te bellen als ik dan nog niet van hen gehoord zou hebben. En dat heb ik niet, dus vanochtend de telefoon nog maar eens gepakt.
Gek hoor, me weer klaarmaken om naar kantoor te gaan. Zo’n bekend ritueel, iets wat ik gewend ben voor dag en dauw op de automatische piloot te doen. Routinematige handelingen, meer niet. Nu ben ik er al dagen van tevoren mee bezig. Hoe zal het weerzien met de collega’s en mijn baas zijn? Het zal wel als een lopend vuurtje gaan dat ik er weer ben. En er zullen een heleboel verbaasde gezichten zijn van collega’s voor wie het een verrassing is.
Was ik er eerder nog niet helemaal klaar voor, nu begint het wachten me de keel uit te hangen. Dus heb ik dinsdag het opnamebureau van het ZMC maar eens gebeld en gevraagd of ik al ergens op een lijst sta. Ja, dus maar dan wel pas half november!
