Zondag 29 december 2013
We gaan naar Lapland!
Naar Ruka, om precies te zijn.
De enige rechtstreekse vlucht is een charter van Voigt. Uitgevoerd door dames is het ’Transavia groen’.
Opa gaat mee naar Schiphol, om onze auto weer terug naar huis te rijden en ons over een weekje weer op te halen. Om 04.00 uur pikken wij hem thuis op.
Wat een gemak zo’n charter. Tot slechts 40 minuten voor de start kun je inchecken.
Onze kinderen (Max van 17 en Isabel van 15 jaar) willen uiteraard allebei bij het raam zitten. Dit keer heeft Max de mazzel dat zijn boardingpass een plaats aan het raam blijkt.
We stijgen snel naar een behoorlijke hoogte.
Vanachter z’n raampje kijkt Max neer op de straat- en wegverlichting die als parelsnoeren over het land onder ons liggen en zegt:„ het is net Google Maps”.
De donkere aardbol wordt aan de rand opgekleurd met een rand van oranje-roze licht. De zon komt op. Althans, daar waar wij vandaan komen.
Daar waar wij naartoe gaan, komt de zon pas rond 10.30 uur op, om nog geen 3 uur later weer onder te gaan. 2 uur en 50 minuutjes om precies te zijn.
Ik moet denken aan een tekst van Herman Finkers: „De zon gaat zinloos onder, morgen moet zij toch weer op”. Dat valt hier dus wel mee. De zon hoeft nog lang niet op.
… Maar de dagen gaan weer lengen. Per dag komen er wel 2-3 minuutjes bij.
Buiten het vliegtuig is het -52 ̊C. In Fins Lapland is het ‚slechts’ rond het vriespunt.
Aan boord is alles keurig verzorgt. In plaats van de gratis kleffe broodjes die je vroeger in het vliegtuig kreeg, heeft Transavia er tegenwoordig voor gekozen een cateraar in de arm te nemen die heerlijke broodjes maakt. Zelf betalen, dat dan weer wel, maar er is een ruime keuze en de kwaliteit is uitstekend. En eerlijk gezegd prefereer is betalen voor iets lekkers dan gratis viezigheid.
Op het vliegveld van Kuusamo worden we opgewacht door een reisleider van Lapland Safari’s met een bord van Voigt Travel in zijn handen. Of we vast naar de bus op het parkeerterrein willen gaan. Hijzelf zal dadelijk volgen als hij zijn schaapjes heeft geteld.
De weersomstandigheden zijn extreem, zo vertelt hij. Dan denk ik aan ijzige sneeuwstormen en vastgevroren .. ehh.. alles…
De extreme omstandigheid bestaat er echter uit dat het veel te warm is. Normaliter is het hier tussen de -20 en -30 ̊C. In de kerst-week is er alleen maar regen gevallen en nu is de ontdooide sneeuw weer bevroren. Gevolg: ijs op de weg. Het zou daarom kunnen zijn dat de busrit wat langer duurt dan normaal. We hebben het over een rit van 20 minuten die nu misschien 30 minuten kan duren. Ha, ha, ijs op de weg en een vertraging van 10 minuten. Bij ons zou er een ANWB weeralarm gelden en het uitdrukkelijke advies binnen te blijven als het niet dringend noodzakelijk is de weg op te gaan.
Tijdens de rit worden informatiepakketten uitgedeeld.
We worden bij ons huisje afgezet en verdere instructie en informatie zal binnen te vinden zijn.
Wat een heerlijk huisje! Alles ziet er piekfijn uit. Keuken met magnetron, fornuis met oven, koffiezetter, waterkoker, koelkast met ruime vriezer. Open haard, een droogkast voor de natte jassen, (hand-)schoenen, mutsen, handdoeken, noem maar op. Buiten bevinden zich twee kasten, waarvan de ene leeg, om er je ski-uitrusting neer te zetten. De andere is goed gevuld met houtblokken voor de haard.
Ruime badkamer met twee douches, een toilet, een wasmachine, een sauna. Nog een tweede toilet in het halletje.
Kortom, zeer compleet.
Op de afgesproken tijd en plaats, worden we met een bus opgehaald om de introductie Snowscooter safari te doen. Nadat iedereen is opgehaald, rijdt de bus naar het Lapland Safari-centum en krijgt iedereen z’n thermo-overall, laarzen, handschoenen, bivakmuts, helm en rode zak om kleding in te bewaren.
Buiten, bij de Snowscooter neem ik de bedieningsinstructie van de Snowscooter en nog belangrijker, de gebarentaal die bij het bereiden van het mobiel hoort, goed in mij op.
Een lange rij van 50 Safari-gangers op 25 Snowscooters plus de 4 begeleiders ieder op de eigen sneeuwmobiel, bewegen zich over het pad. De weg over (eerst beide armen als vleugels, wijd spreiden en omkijken dat degene achter je het signaal ziet en nadoet).
Het bos is en de vlaktes over.
Het begin valt nog niet mee. We staan lang te wachten bij de steile stukken. Het lukt niet iedereen omhoog te komen. De begeleiders moeten er bij enkelen aan te pas komen om gas te geven en bovenaan de heuvel te komen.
Isabel zit bij Peter achterop, maar we kunnen ze niet zien. Zij vertrokken vooraan. Max zit bij mij achterop en wij rijden achter een begeleider en maar enkele plaatsen voor de laatste begeleider. Op de vlakkere stukken laat ik mij afzakken tot er een behoorlijke afstand ontstaat tot mijn voorganger. Zo, nu even het gas erop…. Max zit achterop te genieten. We gaan nog net geen 60 km per uur, maar het voelt als 100!
Gelukkig houdt hij zich stevig vast, want met al die hobbels wordt je met deze snelheid zo gelanceerd!
Wat een feest. Wat een ruige kracht. Wat een geweldige machines.
Na ongeveer 10 kilometer wordt er een stop ingelast. Rijders en bijrijders kunnen van plaats wisselen. De duim waarmee ik gas geef, kan even rusten.
Eén stap naast het pad en weg ben ik. Tot voorbij m’n knieën in de sneeuw.
We gaan terug.
Toegegeven, ik vindt het leuk om gas te geven, maar dat is niet de reden van die vermoeide duim. Je moet de gashandel continue indrukken en dat is gewoon echt vermoeiend voor mijn kantoor handjes. Een langere rit zou ik niet kunnen volhouden. En een niergordel zou bij een langere tocht ook geen overbodige luxe zijn.
Terug bij het Lapland Safari-centum krijgen we een warm drankje aangeboden. Ook worden uitgebreid de overige excursies voor het voetlicht gebracht. Persoonlijk heb ik geen geduld om te luisteren. We hebben het voordat we over gingen tot het boeken van deze vakantie al uitgebreid op de website gelezen, daarna thuis in de folder gezien, toen in de Bungalow op het A4-tje en nogmaals de folder uit de informatiemap nagekeken. Hier in het centrum staan ook weer overal dezelfde folders.
De informatie was, kortom, niet te missen.
Pas na de uitgebreide toelichting kan men de verschillende excursies aan de balie boeken. Om tijd te besparen had ik nu, terwijl de anderen zitten te luisterende, onze excursies willen boeken. Maar dat gaat helaas niet. De medewerker achter de balie zegt dat hij hier speciaal voor de Russische toeristen is. Het wordt de drukste week van het jaar. Wanneer je als ski-gebied deze week een half miljoen Russen te verwerken krijgt, mag je gerust een invasie spreken.
Men is er inderdaad helemaal op voorbereid. Alle gedrukte teksten zijn in het Cyrillische schrift. Folders, borden, menu’s, prijslijsten. Alles in het Russisch.
Er zit niets anders op dan wachten tot de excursie informatie is vertelt.
Jammer, want nu staan we weer te wachten op zo’n beetje iedereen die één of meerdere boekingen doet.
De bus staat klaar en wacht geduldig tot na anderhalf uur de laatste toerist klaar is met boeken.
We laten ons in Ruka Village afzetten in plaats van bij de Bungalow.
Max & Isabel krijgen hun eerste Snowboardles. Maar eerst wat eten. Dan naar de skiverhuur voor helm, laarzen en plank en om 14.45 uur door naar het ontmoetingspunt naast de skilift.
De piste staat vol in het schijnsel van de oranje-achtige verlichting. Dat moet ook wel, want het is donker.
