Zondag 29 december 2013
We gaan naar Lapland!
Naar Ruka, om precies te zijn.
De enige rechtstreekse vlucht is een charter van Voigt. Uitgevoerd door dames is het ’Transavia groen’.
Opa gaat mee naar Schiphol, om onze auto weer terug naar huis te rijden en ons over een weekje weer op te halen. Om 04.00 uur pikken wij hem thuis op.
Wat een gemak zo’n charter. Tot slechts 40 minuten voor de start kun je inchecken.
Onze kinderen (Max van 17 en Isabel van 15 jaar) willen uiteraard allebei bij het raam zitten. Dit keer heeft Max de mazzel dat zijn boardingpass een plaats aan het raam blijkt.
We stijgen snel naar een behoorlijke hoogte.
Vanachter z’n raampje kijkt Max neer op de straat- en wegverlichting die als parelsnoeren over het land onder ons liggen en zegt:„ het is net Google Maps”.
De donkere aardbol wordt aan de rand opgekleurd met een rand van oranje-roze licht. De zon komt op. Althans, daar waar wij vandaan komen.
Daar waar wij naartoe gaan, komt de zon pas rond 10.30 uur op, om nog geen 3 uur later weer onder te gaan. 2 uur en 50 minuutjes om precies te zijn.
Ik moet denken aan een tekst van Herman Finkers: „De zon gaat zinloos onder, morgen moet zij toch weer op”. Dat valt hier dus wel mee. De zon hoeft nog lang niet op.
… Maar de dagen gaan weer lengen. Per dag komen er wel 2-3 minuutjes bij.
Buiten het vliegtuig is het -52 ̊C. In Fins Lapland is het ‚slechts’ rond het vriespunt.
Aan boord is alles keurig verzorgt. In plaats van de gratis kleffe broodjes die je vroeger in het vliegtuig kreeg, heeft Transavia er tegenwoordig voor gekozen een cateraar in de arm te nemen die heerlijke broodjes maakt. Zelf betalen, dat dan weer wel, maar er is een ruime keuze en de kwaliteit is uitstekend. En eerlijk gezegd prefereer is betalen voor iets lekkers dan gratis viezigheid.
Op het vliegveld van Kuusamo worden we opgewacht door een reisleider van Lapland Safari’s met een bord van Voigt Travel in zijn handen. Of we vast naar de bus op het parkeerterrein willen gaan. Hijzelf zal dadelijk volgen als hij zijn schaapjes heeft geteld.
De weersomstandigheden zijn extreem, zo vertelt hij. Dan denk ik aan ijzige sneeuwstormen en vastgevroren .. ehh.. alles…
De extreme omstandigheid bestaat er echter uit dat het veel te warm is. Normaliter is het hier tussen de -20 en -30 ̊C. In de kerst-week is er alleen maar regen gevallen en nu is de ontdooide sneeuw weer bevroren. Gevolg: ijs op de weg. Het zou daarom kunnen zijn dat de busrit wat langer duurt dan normaal. We hebben het over een rit van 20 minuten die nu misschien 30 minuten kan duren. Ha, ha, ijs op de weg en een vertraging van 10 minuten. Bij ons zou er een ANWB weeralarm gelden en het uitdrukkelijke advies binnen te blijven als het niet dringend noodzakelijk is de weg op te gaan.
Tijdens de rit worden informatiepakketten uitgedeeld.
We worden bij ons huisje afgezet en verdere instructie en informatie zal binnen te vinden zijn.
Wat een heerlijk huisje! Alles ziet er piekfijn uit. Keuken met magnetron, fornuis met oven, koffiezetter, waterkoker, koelkast met ruime vriezer. Open haard, een droogkast voor de natte jassen, (hand-)schoenen, mutsen, handdoeken, noem maar op. Buiten bevinden zich twee kasten, waarvan de ene leeg, om er je ski-uitrusting neer te zetten. De andere is goed gevuld met houtblokken voor de haard.
Ruime badkamer met twee douches, een toilet, een wasmachine, een sauna. Nog een tweede toilet in het halletje.
Kortom, zeer compleet.
Op de afgesproken tijd en plaats, worden we met een bus opgehaald om de introductie Snowscooter safari te doen. Nadat iedereen is opgehaald, rijdt de bus naar het Lapland Safari-centum en krijgt iedereen z’n thermo-overall, laarzen, handschoenen, bivakmuts, helm en rode zak om kleding in te bewaren.
Buiten, bij de Snowscooter neem ik de bedieningsinstructie van de Snowscooter en nog belangrijker, de gebarentaal die bij het bereiden van het mobiel hoort, goed in mij op.
Een lange rij van 50 Safari-gangers op 25 Snowscooters plus de 4 begeleiders ieder op de eigen sneeuwmobiel, bewegen zich over het pad. De weg over (eerst beide armen als vleugels, wijd spreiden en omkijken dat degene achter je het signaal ziet en nadoet).
Het bos is en de vlaktes over.
Het begin valt nog niet mee. We staan lang te wachten bij de steile stukken. Het lukt niet iedereen omhoog te komen. De begeleiders moeten er bij enkelen aan te pas komen om gas te geven en bovenaan de heuvel te komen.
Isabel zit bij Peter achterop, maar we kunnen ze niet zien. Zij vertrokken vooraan. Max zit bij mij achterop en wij rijden achter een begeleider en maar enkele plaatsen voor de laatste begeleider. Op de vlakkere stukken laat ik mij afzakken tot er een behoorlijke afstand ontstaat tot mijn voorganger. Zo, nu even het gas erop…. Max zit achterop te genieten. We gaan nog net geen 60 km per uur, maar het voelt als 100!
Gelukkig houdt hij zich stevig vast, want met al die hobbels wordt je met deze snelheid zo gelanceerd!
Wat een feest. Wat een ruige kracht. Wat een geweldige machines.
Na ongeveer 10 kilometer wordt er een stop ingelast. Rijders en bijrijders kunnen van plaats wisselen. De duim waarmee ik gas geef, kan even rusten.
Eén stap naast het pad en weg ben ik. Tot voorbij m’n knieën in de sneeuw.
We gaan terug.
Toegegeven, ik vindt het leuk om gas te geven, maar dat is niet de reden van die vermoeide duim. Je moet de gashandel continue indrukken en dat is gewoon echt vermoeiend voor mijn kantoor handjes. Een langere rit zou ik niet kunnen volhouden. En een niergordel zou bij een langere tocht ook geen overbodige luxe zijn.
Terug bij het Lapland Safari-centum krijgen we een warm drankje aangeboden. Ook worden uitgebreid de overige excursies voor het voetlicht gebracht. Persoonlijk heb ik geen geduld om te luisteren. We hebben het voordat we over gingen tot het boeken van deze vakantie al uitgebreid op de website gelezen, daarna thuis in de folder gezien, toen in de Bungalow op het A4-tje en nogmaals de folder uit de informatiemap nagekeken. Hier in het centrum staan ook weer overal dezelfde folders.
De informatie was, kortom, niet te missen.
Pas na de uitgebreide toelichting kan men de verschillende excursies aan de balie boeken. Om tijd te besparen had ik nu, terwijl de anderen zitten te luisterende, onze excursies willen boeken. Maar dat gaat helaas niet. De medewerker achter de balie zegt dat hij hier speciaal voor de Russische toeristen is. Het wordt de drukste week van het jaar. Wanneer je als ski-gebied deze week een half miljoen Russen te verwerken krijgt, mag je gerust een invasie spreken.
Men is er inderdaad helemaal op voorbereid. Alle gedrukte teksten zijn in het Cyrillische schrift. Folders, borden, menu’s, prijslijsten. Alles in het Russisch.
Er zit niets anders op dan wachten tot de excursie informatie is vertelt.
Jammer, want nu staan we weer te wachten op zo’n beetje iedereen die één of meerdere boekingen doet.
De bus staat klaar en wacht geduldig tot na anderhalf uur de laatste toerist klaar is met boeken.
We laten ons in Ruka Village afzetten in plaats van bij de Bungalow.
Max & Isabel krijgen hun eerste Snowboardles. Maar eerst wat eten. Dan naar de skiverhuur voor helm, laarzen en plank en om 14.45 uur door naar het ontmoetingspunt naast de skilift.
De piste staat vol in het schijnsel van de oranje-achtige verlichting. Dat moet ook wel, want het is donker.
Later vanochtend gaan ze met hun ski-buspas naar Ruka-Village voor hun 2e Snowboardles. Wij verwachtte tegen die tijd uitgewandeld te zijn en zullen dan ook naar Ruka-Village gaan. Boodschapjes halen, naar de vorderingen van ons kroost kijken en dan met z’n 4-en terug naar de Bungalow. Opfrissen en klaarmaken voor het oud-jaar-diner.
Eerst maar eens naar de bushalte waar we weer stipt op tijd worden opgehaald om in het Lapland Safari-centrum de sneeuwschoenen op maat te maken. Een paar sneeuwstokken maken de uitrusting compleet.
We gaan op pad met onze gids ‚Turro’, maar eerst nog 2 andere deelnemers ophalen. Wel prettig zo’n klein cluppie. Lijkt me niks als je met een grote groep door een verstilt winter-wonderland moet wandelen.
We informeren naar de winterbanden die hij onder het busje heeft, want dat kunnen niet dezelfde zijn als die wij kennen. Zoveel sneeuw en ijs op de weg en men rijdt hier alsof het een droge zomerdag is. Het blijkt dat men met spikes rijdt. De grote bussen hebben wel ‚gewone’ winterbanden.
Ongelofelijk, want die rijden ook gewoon heuvel op en af alsof er niets aan de hand is.
De andere twee deelnemers stappen in. Een jong Belgisch stel. ‚Gelukkig’, denk ik in stilte. ‚Gelukkig’ een jong stel, want ze zien er vitaal uit, dus geen onnodig oponthoud van hijgende ongeoefende luiden. Nu maar hopen dat ik niet zelf de zwakste schakel ben. Ik weet zeker dat ik nu met mijn 52+ veruit de oudste ben… Oeps.
Het lopen met die malle sneeuwschoenen is niet al te moeilijk, alhoewel het wel even wennen is. Zeker als m’n lieve Petertje op de achterkant van één van mijn sneeuwschoenen staat, waardoor ik uit balans raak en pardoes met het gehele lijf naar rechts zwaai, …poef… de diepe sneeuw in.
Het is heel bijzonder in een dik besneeuw bos te lopen. Turro wijst ons op een grote zwarte wouw, hoog in een boom. Hij zoekt de beste looproute en zegt dat het pad waar we nu lopen nog van hemzelf is van vorige week.
In de winter slapen veel dieren (ook vogels) onder de sneeuw. Je kunt dus flink schrikken wanneer je niets vermoedend wandelt en plots zo’n enorme vogel uit de sneeuw opstijgt.
Soms wijken we een beetje uit omdat er dikke takken over het pad liggen of omdat de helling of afdaling te ijzig is geworden. Er zitten weliswaar een stuk of wat ijzeren punten onder de sneeuwschoenen, maar zelfs dat is onvoldoende om sommige heuvels veilig af te gaan.
We zien het spoor van een haas (poot en buik afdruk in de hoge sneeuw) en ook het spoor van een rendier. De rendieren worden allemaal commercieel gehouden op boerderijen en daar natuurlijk gevoerd. In de winter is het vinden van voedsel te moeilijk.
Turro laat ons een harige mossoort zien die los aan de boomschors hangt. Hij vertelt dat deze alleen voorkomen waar de lucht heel zuiver is. De mos-soort wortelt niet maar haalt door de draden, zuurstof en vocht uit de lucht.
We komen bij een smalle hangbrug die over een snel stromend water voert. In de zomer doet men hier aan ‚rafting’. Beter kunnen we onze sneeuwschoenen nu even uittrekken, aldus Turro. Er ligt een laag ijs op de brug, maar omdat het zo smal is, kun je er moeilijker lopen met de brede sneeuwschoenen. Gewoon goed vasthouden aan de randen.
Vanaf de hangbrug kijk ik ongeveer 10 meter naar beneden naar het kolkende ijskoude water.
Pas wanneer ik aan de overkant ben, kan de volgende patiënt beginnen met de oversteek. De brug wipt bij elke stap en als je er met twee of meer personen overheen zou lopen, wordt het een te glibberige onderneming.
Verderop in het bos is nog een vlakke lage brug. Hier en daar zie je het water een halve meter onder de dikke laag sneeuw stromen. Turro vertelt dat de gesmolten sneeuw deze gaten heeft gemaakt. Veel water is er al weggelopen, want de stroom was eerst wel een halve meter hoger. Mogelijk dat er beren uit hun winterslaap komen omdat de smeltende sneeuw hun hol in is gelopen en ze wakker worden van een natte vacht. Maar, zo voegt hij eraan toe, ze hebben altijd wel ergens anders een reserve hol. Turro vraagt of we nog verder willen lopen naar de waterval. Deze is aan de andere kant van het water. We zullen wel een stuk om moeten lopen, want de helling is door het ijs onbegaanbaar. Ook zijn er rotsen zichtbaar, omdat er zo ‚weinig’ sneeuw ligt… Weinig sneeuw?!
De waterval ziet er prachtig uit. De aangevroren zijkanten met opgespat water zijn ijsblauw. Als het niet zo’n slappe winter was, dan was de waterval helemaal overkapt met opgevroren opgespat water en kon je er overheen lopen, zo vertelt ons Turro.
We zien een redelijk vers bever-spoor en hopen dat we ze echt te zien krijgen. Aangezien dit één van de weinige plekken is waar het water open is en ze dus kunnen vissen, is er een kans.
Op een steen aan de kant zit een waterspreeuw. Deze vogel duikt z’n voedsel (allerlei kleine waterdiertjes en hun larven) op uit het water.
Omdat we een behoorlijke afstand hebben gelopen en nog terug moeten, maken we na het maken van wat foto’s rechtsomkeer. Het is gedaan met het daglicht en het wordt dan snel donker.
Aan het eind van de wandeling komen we aan bij een uitspanning waar heerlijke Finse broodjes, koffie, thee en limonade op ons staat te wachten. Lang blijven we niet. Ik peuter nog een stukje rendier tussen m’n kiezen en trek laarzen en jas weer aan.
We laten ons in Ruka-Village afzetten om Max & Isabel op te halen.
Die twee zijn ondertussen niet meer te stuiten. We zien ze de berg af komen, een bocht maken om buiten ons zicht opnieuw naar de ski-lift te surfen.
Tja, hartstikke leuk allemaal, maar ze moeten meekomen. We moeten met de bus terug naar de Bungalow. De bus gaat 1 x per uur, dus die wil je niet missen. Hoe gaan we die bereiken. Ik probeer te roepen, maar dat werkt niet. Wat nu?
Vanavond worden we om 18.35 uur bij de Bungalow opgepikt voor het Lapsche oud-jaar diner een paar kilometer buiten de bebouwde kom. Peter stuurt een WhatsApp naar Isabel. Ik doe er nog een WhatsApp-je achteraan en we wachten en wachten.
Het gaat er nu om spannen, want de bus gaat over 10 minuten en geen spoor van ‚het spul’.
We besluiten uiteindelijk dat ze er vast en zeker op tijd achter zullen komen en het zelfs met de volgende bus nog zullen redden. Wij gaan in elk geval deze bus halen.
Wie staan daar met een Snowboard bij de halte…. Juist.
Thuis frissen we ons op, kleden ons om en hebben gelukkig de tijd om nog tijd om te ‚niksen’.
Zoals inmiddels vertrouwd, is het vervoer weer stipt op tijd.
De oprijlaan naar de lokatie is sfeervol verlicht met kaarsen en fakkels. Voor de deur van het restaurant brand een groot houtvuur. De deuren staan wijd open en de grote zaal achter de gang ziet er warm en welkom uit.
De lange tafels zijn gedekt en het buffet staat klaar.
Alles ziet er lekker uit en ik wil dan ook alles proberen. Ondanks dat ik van de vele schalen maar een muizenhapje opschep, is mijn bordje op het laats toch behoorlijk vol.
Jemig, dit is nog maar het voorgerecht…
Het warme hoofdgerecht (ook zelf opscheppen) is niet te versmaden, dus kogelrond en sloom van de voortreffelijke wijn staan we aan het eind van de avond buiten naar wat vuurwerk te kijken. Het sneeuwt zachtjes, terwijl we op het vervoer te wachten.
Terug in de Bungalow is er nog tijd voor -alweer- wat opfrissen. Eerlijk gezegd heb ik geen puf meer, maar dat wordt door het ‚huishouden’ niet geaccepteerd. Moeders moet mee naar Ruka-Village. Daar wacht een fakkeltocht waarbij alle ski-instructeurs, met fakkel dus, de berg af skiën. Daarna ook nog een grote vuurwerkshow.
Oké, oké, ik ga mee… sleep me naar de bushalte, sta in halfslaap te verkleumen, maar laat me niet kennen.
Ruka-Village is werkelijk vergeven van Russen in ‚kennelijke staat’. Ja… dat kunnen ze wel. De Finnen trouwens ook.
We verschansen ons aan de voet van de berg, met onze rug tegen een gebouw. Het sneeuwt nog steeds en het ziet er niet naar uit dat het vannacht nog zal ophouden.
Een grote kluwen in rood geklede luiden verzamelen zich bij de stoeltjeslift. Ze stappen in en verdwijnen de hoogte in.
Er lopen, skiën en sleeën nog heel wat mensen. Die willen er zeker met hun neus bovenop zitten.
De lichten op de berg doven.
Het is 23.56 uur wanneer wij boven aan de top eindelijk bewegende lichtjes ontwaren.
Ja hoor, daar komen ze. Een lange sliert skiërs en snowboarders zigzaggen naar beneden. Wat een leuk gezicht!
Beneden gekomen posteren ze zich in een rechte lijn. De leider staat er recht voor en roept ‚iets’ wat de groep beantwoord met ‚iets’. De toeschouwers joelen mee.
De klok wijst 0.00 uur en de vuurwerkshow begint. Gelukkig nieuwjaar!
Wauw! wat een spektakel. Halverwege de berg zie ik een klein, donker figuur bij het detonatiepunt druk in de weer. Hij rent snel een paar passen weg (dikke ontploffing, dikke vuurpijl) en is weer in grote snelle passen terug om het volgende ding te ontsteken. Er lijkt geen eind aan te komen. Prachtig, prachtig, prachtig.
Maar als het na zo’n 10 minuten afgelopen is, wil ik toch echt naar m’n mandje toe. Max, Isabel en Peter gelukkig ook.
We begeven ons naar de bushalte en zijn blij dat we niet met een taxi hoeven. Wat een rij!
De bus staat gelukkig al klaar en we stappen alvast in.
Eerst langzaam, maar steeds sneller drommen de mensen naar binnen. Waar blijft dat allemaal? Echt niet normaal! Stappen die mensen aan de achterkant weer uit of zo?
Eindelijk gaan de deuren dicht en begint de bus te rijden.
Lallende Russen en schreeuwende Finnen zitten, staan of hangen overal. Max en Isabel zijn verder naar achteren gaan zitten en volledig aan het zicht onttrokken.
Wat krijgen we nou?! De bus rijdt helemaal de andere kant uit…
In plaats van naar links, slaat deze chauffeur naar rechts af.
We hebben toch echt ‚lijn 1’ op de bus zien staan en verdomd dat we hetzelfde echtpaar aan boord zien wat samen met ons instapte op de heenreis. Toch voor de zekerheid maar even aan de chauffeur vragen. „Ja, ja. Maston Aitio komt later”. Oké dan. We zitten in ieder geval in een bus die ons weer bij de Bungalow brengt.
Onderweg komt een man van achterin de bus naar voren waggelen begint tegen de chauffeur te schreeuwen. Omstanders sussen de man, noemen ‚m bij z’n naam ‚Mika’. Het ons bekende echtpaar stapt een paar haltes later uit. Oh, oh. Dat is verwarrend! We proberen in het donker enige herkenbare punten te ontwaren, maar zien toch echt niets vertrouwds. Nog maar eens even bij de chauffeur vragen of hij ons wil waarschuwen als we er zijn. En anders blijven we toch gewoon zitten tot we weer bij de begin-halte zijn. Pakken we daarna wel weer een andere bus.
Eindelijk klinkt het vertrouwde Maston Aitio. We stappen uit en zien de Bungalows vanuit een heel andere hoek. Gelukkig.
Wat een rit.
Wat een dag.
Wat een start van het nieuwe jaar.
Woensdag 1 januari 2014
Geheel in stijl met de Finse gewoonte, beginnen we 1 januari met het opstoken van de sauna. Paar drupjes Eucalyptusolie in het water, schepje van het mengsel op de stenen en sissend komt de heerlijke geur in een gloeiende stoomwolk op de huid en in de neus.
Alle door de kou vernauwde aderen en poriën openen zich en het vuile zweet druipt van ons af. Dan een koude douche. Oh ah boe ah. Ik doe mijn douche liever net niet helemaal koud, zodat ik het langer vol kan houden en dus beter kan afkoelen Zo, nu nog een keer de heerlijk geurende hitte is.
Van binnen en van buiten helemaal opgefrist het nieuwe jaar beginnen.
We pakken dus bus naar Ruka-Village. Max en Isabel gaan bij de Bungalow verder oefenen met Snowboarden.
Het is er stil in het dorp. De Russen en Finnen liggen zeker met een spijker in hun kop hun roes uit te slapen. Wij gaan in de kleine supermarkt de ingrediënten kopen zodat we het broodje van de sneeuwschoen-wandeling zelf te kunnen maken:
✔ Donkere platte broodjes van roggemeel
✔ Tomaten
✔ Rode ui
✔ Komkommer
✔ Rendiervlees
✔ Roomkaas
In de souvenirwinkel annex eetgelegenheid, strijken we neer. Voor maar € 12,50 per persoon schep je op zoveel je wilt en krijg je er ook nog een kop koffie of thee bij. Elke dag een ander menu. Gisteren was het Aardappelpuree, worstjes en suddervlees in veel jus en bonen, wortel en ui. Daarnaast nog een saladebuffet. Prima.
Nu nemen we alleen wat te drinken met een soort ring van gebakken oliebollen-beslag bestrooit met een laag suiker.
We maken er een relaxed dagje van. Geen spannende uitstapjes. Tijd om m’n reisverslagen te maken, want daar ben ik in het geheel nog niet aan begonnen. Misschien lees je het er niet aan af, maar er gaat per dag toch makkelijk 2 tot 3 uur schrijfwerk inzitten. (Ik hoop dan ook dat jullie er leesplezier aan beleven.)
Donderdag 2 januari 2014
We maken een korte wandeling 00.30 uur om te zien hoe de noorderlicht eruit ziet. De skihellingen worden nog volop geprepareerd door de machines. Er ligt een mooie nieuwe sneeuwlaag. Dikke wolken, overal. De voorspellingen zijn voor deze hele week eensluidend: bewolkt, sneeuw en bewolkt. We gaan het Noorderlicht niet zien.
Om 9.30 uur wordt Peter wakker. We springen meteen uit bed, want voor je het weet is de dag voorbij. Het beetje daglicht wil je sowieso niet missen. Wel heel vreemd hoor. De dag is nog lang niet om en de de avond is gevoelsmatig al ingetreden. M’n hele gevoel erdoor in de war. En als je niet beter wist, zou je denken dat we zwart/wit foto’s maken. De lucht is grijs bewolkt, het licht is daardoor …. tja wat eigenlijk. Omdat de zon nauwelijks boven de horizon komt, is er geen duidelijke lichtbron. Het licht is daardoor …. blauw-grijs? Daarnaast zijn de bomen wit van de sneeuw en dus is er in de natuur geen kleur te bekennen.
Gisterenavond hebben we al wandelend een heleboel sleepliften ontdekt, die allemaal vanaf onze achtertuin te bereiken zijn. Max en Isabel hoeven dus helemaal niet met de ski-bus naar Ruka-Village. Ze kunnen hier de baby-helling af, ietsje doorglijden en je bent bij de eerste sleeplift.
Peter en ik proberen de slee-heuvel uit met onze slee. Mwah. Niet geweldig.
Beneden aan de helling, tussen het parkeerterrein en de sleepliften, staat een soort ‛open hut’ waar men kan schuilen. Ervoor staat een ronde betonnen bak waar een houtvuurtje in brandt. Bankje er omheen om te zitten. In de hut liggen lange ijzeren stokken met een vork. We zien aan een paar Finnen wat de bedoeling is. Ze hebben zelf worstjes meegenomen die ze boven het vuur garen.
Geweldig toch. Niks geen dure piste restaurants. Lekker bij het houtvuur je lunch roosteren.
We gaan om 13.30 uur terug naar de Bungalow om zelf ook te lunchen. Straks om 15 uur ‚in de avond’ gaan we met z’n 4-en weer naar het dorp. Kunnen Max en Isabel daar nog even de berg op en af en hun souvenirs kopen.
Voor Max kopen we een fijn wind- en waterdichte jack van wol (en nog 3 andere lagen). Voor mijzelf koop ik lederen -met schapenvacht gevoerde- wanten. Ik ben gek op schapen en hun vacht.
Thuis werkt Isabel direct een beker (cadeautje voor een vriendin), tegen de grond. Stuk.
Geïnspireerd door de Finse lunch, hebben we bij de super worstjes gekocht. Steken de houtkachel aan en prikken de worstjes op de lange vorken, die ook hier standaard bij de haard liggen.
Alleen gaat er iets niet goed met de haard. Net brandde het vuurtje nog mooi en nu is het plotseling helemaal donker achter de ruit. Geen vlam te zien de rook stroomt in dikke zwarte wolken uit alle kieren rond het glas en rond de dichte deur van de as-lade. Hemelse-goedheid, What the hell …?!! In seconden staat de kamer volledig blauw. Wat een rookontwikkeling! We gooien aan beide kanten van het huisje de deuren open. Schoorsteenklep staat open, deur van de as-lade is dicht, schuif van de aslade staat op half. We kunnen niets doen om de stroom rook te stoppen. Het houdt pas op als alle rook uit de kachel het huis is ingestroomd.
Op onze eerste dag in de Bungalow vond ik een DVD met instructie voor het gebruik van de haard. Alhoewel we zelf thuis ook een houtkachel hebben, zaten giebelend de video te bekijken omdat het zo lekker oubollig werd gespeeld. Overigens nog wel een super tip geleerd: het ruitje van de haard wordt altijd zwart van de roet en dat krijg je er nauwelijks af. In de instructie liet een vrouw zien hoe ze met een vochtig doekje wat ze even in de as dipt het glas schoonpoetst. Wauw! Ik heb ‛t uitgeprobeerd en het werkt als de brandweer!
Thuis heb ik zo’n beetje alles wat ik in huis heb op het beroete glas uitgeprobeerd, maar het ene hielp nog minder dan het andere: zeep, alles reiniger, schoonmaak azijn, ammoniak, spiritus, wasbenzine. Ik geloof dat spiritus in laten weken en lang poetsen, nog het beste resultaat gaf.
Maar goed, het houtvuurtje…. Door het ruitje kon ik nog wel de onderste eerst opgebrande blok zien gloeien. Als ik nou toch de as-lade-schuif weer eens helemaal open zet….. Verdomd, daar gloeit het blok op en enkele seconden later schieten er weer vlammen uit.
Dat is toch wel gek hoor. Op zich staat alles nu weer hetzelfde als in het begin.
Peter gaat verder met koken en ik doe de voordeur weer dicht.
Haardje brand weer mooi. Nog maar een blokje erop.
Vat keurig vlam en alles brand weer mooi, totdat een paar minuten later ik ineens weer een zwart scherm zie en de rook weer aan alle kanten rond de deurtjes de kamer in stroomt.
Brandalarm gaat af.
Deuren weer tegen elkaar open.
Isabel en ik staan ieder met een grote rode zak van Ruka-Safaris de rook naar buiten te slaan. Hoe kan dit? Ik snap hier werkelijk niets van. Is de schoorsteen verstopt? Nee, want het waait als een gek als je het deurtje open doet. Waait het te hard? Nee, dat is onzin. Werkt de schoorsteen klep niet? Valt dat ding soms dicht? Nee, want je ziet de ‛trek’ als het hout mooi brand. Wat dan? Zit er een dikke vogel z’n koude kont te warmen bovenop de schoorsteen? Ja, weet ik veel. Je gaat van alles verzinnen.
Ik geef ‛t nog niet op met het aan de praat krijgen van het vuurtje. We doen alles zo als het hoort en ik heb m’n zinnen gezet op het grillen van die worstjes boven het vuur.
Maar wanneer deze rook-grap zich voor de derde keer herhaald, bel ik toch de service-desk. Het is ongeveer 19.00 uur, maar de service kan pas rond 21.00 uur hier zijn. Oké, niks aan te doen.
3 minuten later… ‛Trrring’ de deurbel.
Daar is de technische dienst.
(Zelfde mannetje van zondagavond. Toen kregen we de sauna niet aan de praat en heeft hij ons geholpen.)
Na onze uitleg van het gebeurde, vermoedt de techneut dat het komt door een ‛koude blok’ in de schoorsteen. Een ‛koude blok’. Wij hadden er nog nooit van gehoord, maar ik snap meteen wat er aan de hand is. Dit komt bij ons natuurlijk nauwelijks voor, maar als de schoorsteen nog niet goed heet is en de koude lucht van buiten naar beneden valt, ontstaat en blok van koude lucht in het rookkanaal. De trek is ineens weg, zuurstof wordt niet meer via het rooster bij de deur van de as-lade naar binnen gezogen. Hierdoor dooft de vlam en wordt de rook naar beneden gedrukt en puilt uit alle kieren. Tsss… dat is het.
In tegenstelling tot de instructie DVD, raadt deze man ons aan om de kachel juist heel hoog op te stoken in het begin.
Of je het fenomeen daar echt mee kan voorkomen is maar de vraag, want hij vertelt over zijn eigen ervaringen waarin hem hetzelfde overkwam, terwijl hij juist een enorm vuur had gemaakt.
Hoe dan ook, onze haard brand nu goed en we kunnen de worstjes roosteren.
Na het eten onder de douche, rook uit de haren wassen en daarna lekker de sauna in.
Vrijdag 3 januari 2014
Vandaag staat de avond wandeling op sneeuwschoenen op het programma. In de brochure heet het „Search for the Northern Lights, Snowshoewalking the the fell scenery”.
Het is zwaar bewolkt en het sneeuwt zelfs licht. Geen ster aan de hemel gezien deze week en vanavond is daarop geen uitzondering. We weten één ding zeker: je kunt een ‛search’ houden wat je wilt, maar vanavond gaan wij geen Noorderlicht zien. Jammer, want de voorspelling is categorie 4-6 en dat is echt heel goed.
Eerst maar eens de snowboard en de uitrusting terugbrengen. Ski-liftpasjes inleveren en nog even de supermarkt en de souvenirwinkel in. Bij de broodjeszaak (Subway), maak ik FaceTime contact met onze vrienden in Aruba. Op mijn iPhone laat ik ze de omgeving zien. Het is hartstikke donker en nog maar 15.30 uur. Ik loop naar het busstation, het plein, laat de piste’s zien en de reusachtig sneeuwpop. Dan ben ik waarschijnlijk iets te ver van het Wifi access-punt vandaan, want we verliezen de verbinding.
Oké, nu snel met de bus naar de Bungalow terug. Pizza in de oven, op tijd eten, want we worden om 17.40 uur met de bus opgehaald. En zoals te doen gebruikelijk, is de chauffeur weer als een Zwitsers horloge, stipt op tijd.
Eerst weer naar het Ruka Safari Centrum voor sneeuwschoenen, stokken en hoofdlampjes. We zijn met een grote groep van 25 personen. Onder de deelnemers ook 2 Aziatische dames.
We rijden naar een berg, iets ten zuiden van Ruka. Op een onverlichte weg stappen we uit. Hiervandaan lopen we achterelkaar over een smal pad dwars door het bos verder de berg op. Na nog geen 100 meter zijn er al twee afvallers. Het gaat alleen maar bergopwaarts en deze mensen hadden verwacht dat het een vlak pad zou zijn. Het echtpaar gaat terug naar de bus.
Had ik bij de vorige sneeuwschoen-wandeling een Peter die op de achterkant van m’n sneeuwschoenen ging staan, nu heb ik een Isabel die dat kunstje flikt. Maar ik herken het gevoel en ben er nu ook op bedacht, dus hou ik mij keer op keer staande.
Na ongeveer 1,5 kilometer zijn we boven. De gidsen gaan vast een vuurtje maken in een soort houten tipi terwijl ze ons verwijzen een klein stukje verder te gaan waar een uitzichtpunt is.
Noorderlicht is er natuurlijk niet te zien. Wel Noorderlucht. Maar één letter verschil.
In de houten tipi brand het vuurtje al lekker en staan er twee zwartgeblakerde ketels met vruchtensap op. Da’s apart! Warm vruchtensap. Wel lekker hoor. Nooit eerder had ik een drankje wat warm en tegelijk ‛fris’ is.
„Koekje erbij?” Ja, lekker; koekje erbij.
De Aziatische dames blijven heel lang buiten naar de Noorderlucht kijken, maar komen uiteindelijk toch ook naar de tipi. Ze willen met hun sneeuwschoenen naar binnen, maar dat wordt toch afgeraden.
De Finnen hebben nooit haast. Ze zeggen altijd „take your time”. Heel prettig.
Uitgerust en verkwikt aanvaarden we na een flinke tijd de terugtocht.
Het bos is stil. In de dikke pakken sneeuw zijn wel overal sporen van hazen en lynxen, waardoor ik het idee heb dat er elk moment een dier kan overspringen. Maar een groep van 23 schommelende, stommelende en kirrende sneeuwschoen-wandelaars, maakt natuurlijk een hoop lawaai.
Ondanks dat we geen Noorderlicht hebben gezien, was het toch een hele bijzondere ervaring.
Zaterdag 4 januari 2014
Vandaag is onze laatste dag in Fins Lapland en gaan we de Husky-safari doen. Het leukste voor het laatst bewaard.
We begeven ons weer naar het ophaal punt en ja hoor… op de minuut nauwkeurig komt het busje ons oppikken.
We hoeven nu niet eerst naar het Safari Centrum, maar rijden direct naar de Husky Farm.
Thuis heb ik mij door onze Finse buurvrouw laten adviseren waar we de Finnen een plezier mee zouden kunnen doen. We hebben deze aardigheid bewaard tot we wisten aan wie dit te geven. De medewerkers van Ruka-Safari natuurlijk. Hele aardige mensen allemaal. Zeer behulpzaam, geduldig, niks geen gehaast en toch ongelofelijk punctueel.
Bij de Husky Farm krijgen we van de eigenaar uitgebreid uitleg over het berijden van een hondenslee. De eigenaar heet Susi wat in het Fins ‛Wolf’ betekent. Net voordat we naar onze sledes moeten gaan, zien we op de valreep een Ruka-Safari medewerker en schieten ‛m aan. Wij bedanken hem en zijn collega’s voor een fantastische tijd en overhandigen de oude kaas & drop uit Nederland. Hij reageert verbaast enthousiast en zegt het vanavond in de pauze met zijn collega’s te zullen aansnijden/delen.
Nu snel naar de sledes, want de honden staan al ongeduldig te blaffen en huilen.
Peter en Max gaan samen op een slee en Isabel en ik dus ook. De slee staat met een touw aan een paal vast. Zodra het touw door een medewerker wordt losgemaakt en ik mijn voet van de rem haal, gaan de 6 honden er als een speer met ons vandoor. Wow!! Al direct aan het einde van het pad is een scherpe bocht naar rechts. Niet in de bocht remmen, maar ervoor! Zoals geinstrueerd, hang ik hartstikke buitenboord van de slee om door de scherpe bocht te komen. Holly C@*”# ! Dat gaat hard (en maar net goed).
Isabel zit te gillen en te lachen tegelijk.
Dan gaan we al vrij snel een bos in en weer later een vlakte over. Omhoog een heuvel op, omlaag de heuvel af. Goed opletten bij het afdalen dat de lijn strak blijft zodat de slee de honden niet inhaalt, remmen dus, en de honden geen ruk krijgen als straks de slee langzamer gaat dan de honden.
In no-time halen we de slee voor ons in. Remmen, remmen en nog meer remmen. De slee voor ons moet een volwassen man en vrouw voorttrekken. Wij zijn waarschijnlijk een kilootje of 60 lichter. Vandaar.
Als er een hond moet poepen, moet je de slee stoppen, alhoewel ze het ook gewoon laten vallen terwijl ze rennen. We stoppen. Niet alleen omdat mij dit voor de hond in kwestie prettiger lijkt, maar ook omdat de stront anders om je oren vliegt. Dat vertelt nooit iemand en staat in geen brochure geschreven. Iedereen die mijn schrijfstijl kent, weet dat ik dergelijke details niet onvermeld laat.
Gedurende de hele rit (van 20 km), ruik je de hondenmest, want het is een almaar terugkerend fe(c)est.
Als de heuvel erg stijl is, ren ik mee, anders is het te zwaar voor de honden. Teamwork, zoals de eigenaar had gezegd. Word je trouwens weer lekker warm, want ondanks de temperatuur van slechts -7°C, koel je door het stilstaan en de rijwind best af.
Wat is dit gaaf zeg. Schitterende natuur. Prachtig die volledig witte omgeving. Die ongelofelijk gedreven honden met hun tomeloze energie. Ge-wel-dig.
Na een lange stijle heuvel moeten we even stoppen zodat de honden even op adem kunnen komen. Ze happen wat sneeuw, doen gauw een plas of rollen over de grond om af te koelen.
Na niet al te lange tijd beginnen de honden weer met huilen en blaffen. Ze zijn ongeduldig. Onze achterste twee honden doen haasje over. Willen weer door.
Als het sein gegeven wordt dat we verder gaan, wil ik een grotere ruimte laten tussen ons en onze veel tragere voorgangers. Ik sta met twee voeten vol op de rem, maar de honden willen zo graag, dat ze ons er dwars doorheen sleuren. Oké dan maar. Ik ga op de sledes staan en rem straks wel weer bij.
Niet normaal. Wat een kracht die gasten hebben.
Weer wat later stoppen we om van plaats te wisselen. Isabel gaat op de slee staan en ik neem plaats op het rendierenvel in de slee. Als ik goed zit, dekentje om me heen, en er genoeg afstand met onze tragere voorganger is, grap ik tegen Isabel: „release the power”. Ze stapt van de rem en op de slee-poot en moet zich met alle kracht vasthouden om niet van de slee te vallen. Ongelofelijk. Niet normaal. Wat een powerrrrr.
Terug op de Husky-Farm vraagt Isabel aan Susi of de honden een plaats krijgen op (karakter)eigenschappen. We wisten al dat de voorste honden de leiders zijn, maar wat is de rol van de andere 4? Inderdaad, de voorste honden zijn de leiders. Ze moeten ook mentaal sterk zijn. Doorzetten als het zwaar of moeilijk is. De anderen ‛meenemen’, als het ware. Alleen de honden die 120% geven, die de juiste mentaliteit hebben, alleen zij kunnen leiders worden. Het is moeilijk om goede leiders te vinden, vertelt Susi. Ongeveer 30% van de honden is er geschikt voor. Hij heeft zelf 220 honden….
Soms, als een hond leiden mag, ziet Susi dat ze verwaand gedrag gaan vertonen. Die honden worden dan weer achteraan gezet om ze op hun plaats te wijzen. Een goede leider is niet verwaand. Veel honden willen leider zijn, maar hebben het uiteindelijk niet in zicht. Lijkt de mensen-wereld wel…
De middelste twee honden zijn er voor de snelheid en de achterste twee honden zijn de krachtpatsers. Zo is het span compleet.
En om de Husky-safari compleet te maken, krijgen we binnen een warm drankje, een muffin en een houtvuur-gebakken worstje.
In de souvenir-shop van Susi kopen we nog twee hebbedingetjes. Ook al heb je niks nodig, je gunt ‛t de mensen. Leven en laten leven. Zonder Susi’s geen Husky-safari’s.
Weer terug in de Bungalow ruiken we nog steeds stront.
Eerst maar eens douchen. Peter’s sjaal ruikt ook naar stront. Ook maar even een wasje draaien dan. Wel zo prettig trouwens om straks alles schoon in te kunnen pakken.
We moeten wel eerst de Finse abracadabra-opschriften op de wasmachine even door ‛Google-vertaler’ halen. Daarna alles in de droogkast. Zo handig!
Laatste avond, dus uit eten in Ruka-Village.
We gaan voor de Zwitserse kaasfondue. Men hoort buitenlanders en dus krijgen we de Russische menukaart. ehm…
Als we uitgegeten zijn rijdt de ski-bus niet meer, dus nemen we de taxi.
Zo, nu inpakken. Onze nauwelijks gebruikte thermo-uitrusting doen we in de rode zakken. Ik breng de vuilnis vast weg naar het huisje verderop. Als ik de Bungalow uit ben hoor ik een rookalarm. Ik draai me om en zie bij onze Russische buren de deur naar het balkon wagenwijd open staan.
Laat me raden…. Koude blok?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten