Parkeren doe je zo....

Parkeren doe je zo...

Peter heeft het appartement en de omgeving op internet bekeken, dus weet hoe het pand er uit ziet.  Het is een prachtige dag.  Van Wormerveer tot Strasbourg; wolkeloos, zon overgoten en warm.  Waar de engelen gaan, schijnt de zon.  Peter heeft vakantie en dan is het al-tijd mooi weer.  Altijd. We rijden de parkeergarage in, bocht naar links en beneden.  Overal zie ik teksten die alarmbellen doen rinkelen: Reservé dit en reservé dat….  Oei.  Ik heb ook eerlijk gezegd bij de beschrijving niet gelezen dat er een parkeergarage aanwezig is.  Deze hele bliksemse garage is besproken door allerlei bedrijven.

Eruit rijden kunnen we niet.  Er is geen slagboom die dat belemmerd, maar een eenvoudige doch doeltreffende stalen garagedeur.  We zetten de auto neer en kijken hoe we hier uit kunnen komen.  Lopen die hele bedompte garage rond en ineens valt m’n oog op een deur met alweer een bordje erop.  Achter de deur een vierkante meter sta-ruimte, daar weer links en rechts een deur.  De rechter deur leidt naar een doodlopend hok, achter de linker deur bevindt zich een betonnen trap omhoog met aan het einde weer een deur.  Ik kan zien dat die laatste deur naar de frisse buitens leidt, maar durf de vorige deuren niet in het slot te laten vallen.  Wat als die laatste deur naar de vrijheid op slot is…. dan staan we met ons goeie fatsoen op een betonnen trap gevangen.

Isabel houdt één deur open, Peter de tweede, zodat ik op verkenning kan naar de laatste deur.

Verdomd, die is open.  „Oké, laat die deuren maar dichtvallen, we kunnen er hier uit” roep ik naar beneden.

Buiten gekomen geniet ik van de hitte.  Best koud zo onder de grond.

We lopen om het gebouw heen, naar de ingang.  „Welk huisnummer is het Peter?’  Peter weet het niet.  Hij checkt z’n mobiel, maar heeft het adres daar niet ingevoerd.  Het staat wel in de navigatie van de auto, maar die staat veilig in een parkeergarage waar we niet meer in kunnen.

Ik kijk door het glas van de deur waarachter ik links en rechts allemaal brievenbussen zie en jawel hoor…. rechts zie ik een brievenbus met een sticker van booking.com en kan ik „Marie” lezen, van ‚Appartement Marie’.  Hier is het.  Nummer 740 staat er op de bus.  

Rechts van de deur is een intercom met nummertoetsen, zoals je die veel ziet in Frankrijk.  De bewoners kunnen zichzelf toegang tot het pand verschaffen door een code in te toetsen.  Ik probeer 740.  Niets.

Nog eens (lekker stom, alsof het ding mij de eerste keer niet goed begreep en de tweede keer de deur wel open zal doen).  Weer niets.  Als het voor iedereen dezelfde code is, dan moet er een 0 een 6 en een 1 inzitten.  Die plaat rond die getallen is namelijk behoorlijk bekrast.  De 0 nog het meest.  Ik probeer 016.  Niets.  Wat nou als de code uit 4 cijfers bestaat, namelijk 2 x de 0. 

Nog een poging: 0610…. Die volgorde voelt ‚natuurlijk’.

Bingo!  Deur is open.

Tja, maar dan.  We staan in de hal en daar is weer een intercom en een dichte deur.

Ik probeer ook hier 740.  Niets.  Druk nog wat onduidelijke knoppen in en het ding begint met iemand te bellen.  Er wordt echter niet opgenomen, noch gaat de deur open.  Ik zoek met de pijltjestoets verder en zie allemaal namen van bewoners op het scherm langskomen.  Soms geen naam, maar een huisnummer.  Geen 740, geen Marie.  Er zit ook geen duidelijke volgorde in hetgeen op het scherm voorbij komt.  Niet op nummer in elk geval.  Eens van de andere kant af proberen met de pijltjes.  Weer heb ik geluk; de naam Marie verschijnt.  Ik bel aan maar vang bot. Bel nog eens met hetzelfde resultaat.

Ondertussen heeft Peter Bed&breakfast.eu gebeld en probeert van hen het telefoonnummer van de  appartementshouder te achterhalen.

Ook stom: gisterenavond heb ik alle boekingen geprint, maar van dit appartement zit niets in het stapeltje.  Geen idee hoe dat nou weer kan.  heb trouwens helegaar niets gelezen over de onneembaarheid van deze vesting. Afijn, Peter belt inmiddels met iemand van het appartement die zegt hier met „deux minute” te zullen zijn.

Bezorgd om de auto -en vooral de inhoudt van de auto- als hij is, wil Peter ondertussen kijken of hij iemand kan vinden die de garage in en uit kan.  Ik zag dat op een van die reservé-bordjes een naam van een bedrijf stond, welk ik daarstraks bij het verlaten van de parkeergarage boven een deur en op een raam zag staan.  Peter loopt terug en daarnaar toe om te vragen of iemand kan helpen de garage open te doen.

Isabel en ik blijven bij de ingang wachten.  Hij is nog niet de hoek om of een klein ventje staat z’n fiets aan een paaltje op slot te zetten terwijl hij „Allo” zegt.  Ha, daar is de conciërge (of zo).  Ik leg hem half in het Engels half in het Frans uit dat mijn man op zoek is naar iemand die de garage kan openen.  „Ach, dat is toch niet nodig”  Hij heeft een vriend (wijst naar het Döner zaakje 5 meter rechts) en die kan de garage open doen.

Ik zeg dat ik wel naar hem op zoek ga, maar dat wil de conciërge niet.  Conciërge belt Peter, Peter neemt niet op.  Belt nog eens. Nog niets.  Isabel probeert het ook, maar nog steeds geen antwoord.  Aangezien de conciërge daarstraks zelf beweerde met deux minutes ter plaatse te zullen zijn, zeg ik hem nu dat ik met deux minutes terug zal zijn…. met Peter….  Hij gaat akkoord (uiteraard).

Ik loop, kijk door de ramen van de kantoren, zoek en zie geen Peter.  Er bestaat natuurlijk een kans dat hij er inmiddels in is geslaagd de garage uit te komen.  Dan ben ik hier de boel op stelten aan het zetten en staat het gezelschap voor de deur op mij te wachten.  Terug dus maar.

Wanneer ik bijna bij de ingang ben, zie ik Peter uit de auto stappen die hij hier langs de weg even heeft geparkeerd.  De conciërge adviseert de auto verderop in een andere parkeergarage te zetten, waar wij via hem 50% korting kunnen krijgen.  Isabel en ik zullen dan ondertussen vast het appartement inspecteren.

Alles ziet er pico-bello uit.  Isabel blijft binnen, terwijl ik met de conciërge terug naar buiten ga.  Hij gaat weer zijns weegs, terwijl ik Peter opwacht.  Ach verdraaid…. nou vergeet hij ons de kortingskaarten te geven en die liggen boven in het appartement.  Hij probeert uit te leggen waar ik ze vinden kan, maar het is te onduidelijk.  We gaan andermaal naar boven.

He he, alles klaar, nu Peter opvangen.  Hij staat met een aantal tassen tussen z’n voeten voor de deur met mobiel in de hand.  Klaar om de conciërge te bellen om hem te laten weten dat hij voor de deur staat.

Zo dat is allemaal goed gekomen.  Nu samen nog een keer terug naar de auto om de rest van de tassen te halen.  Strasbourg 19 juli 2016,  34° C in de schaduw.  Morgen wordt het 37° C. Peter heeft vakantie.