Mijn probleem is dat dit bij mij niet goed werkt. De wetenschap weet niet of dit komt door ongevoelige receptoren of door een te kort aan dopamine.
Er bestaan verschillende pilletjes voor die niet voor iedereen hetzelfde werken en dus moet je proefondervindelijk ervaren wat voor jezelf het beste werkt.
Geen enkel van deze middelen zal een genezing bewerkstelligen (alhoewel recent onderzoek leert dat bij jonge mensen het erop lijkt dat dit soms wel het geval is). De ADHD gerelateerde klachten komen gewoon weer terug wanneer het pilletje is uitgewerkt.
Bij mij werkt Dexamfetamine. Vreemd genoeg is dit een stimulerend middel voor wie geen ADHD heeft, maar werkt het bij mensen met ADHD juist kalmerend.
Het gevoel van onrust is weg. Het gevoel dat er altijd nog iets moet. Voor het eerst in 10 jaar ben ik tevreden in Wormerveer. Het is goed zo.
Eindelijk rust.
Mijn impulsiviteit is veeeel beter onder controle. Niet langer komt elke gedachte ongeremd in woorden mijn mond uit. Er zit een rem op. Eindelijk kan ik ook eens mijn grote waffel houden en dus minder onbedoelde schade aanbrengen. Ik hoef ook niet meer zo op de voorgrond.
En mijn energie is zoveel beter verdeeld. Voorheen stonden mijn zintuigen voor alle externe prikkels open. Alles wat er te zien en te horen viel kwam binnen, werd geanalyseerd en vond ik iets van. Aan het einde van de dag was ik leeg en uitgeput. Sliep ik op vrije dagen elke middag wel een uur of anderhalf a twee. Nu niet meer.
Tijdens mijn ziekenhuisopname en herstelperiode had ik mij voorgenomen de Dexamfetamine niet in te nemen omdat ik dacht dat het niet nodig zou zijn. Verder was ik onzeker over de interactie tussen de pijnstillers via het epiduraal en later de morfineprikken. Reguliere artsen weten er eigenlijk te weinig (of helemaal niets) vanaf, dus die konden mij ook niet met raad bijstaan. Beter maar even van niet, besloot ik.
Maar toen ik maandag, twee dagen na de operatie, alweer een heleboel praatjes begon te krijgen en mezelf weer als behoorlijk irritant en aanwezig begon te ervaren besloot ik de volgende dag toch maar weer een pilletje te nemen.
Dat beviel me niet helemaal. Ik raakte in mezelf gekeerd en er was moeilijker contact met me te maken. Ik stond behoorlijk strak.
Maar als het tijdelijk stoppen betekent dat ik weer helemaal ontwent raak en straks opnieuw moet 'inregelen', dan weet ik niet wat beter is.
Ik besloot toch nog maar even te wachten met dat spul.
En daar hebben jullie het resultaat gisteren van kunnen lezen. Het is me weer ouderwets gelukt om volkomen onbedoeld mensen te beledigen en kwetsen.
Nou laat ik mijn teksten altijd eerst door Peter lezen om eventuele onjuistheden eruit te vissen. Peter heeft wel goed werkende receptoren. Hij leest en denkt "ai, dat is weer typisch zo'n Annelies opmerking", maar zegt niets. Bij hem zit er wel een rem op zijn gedachten.
In dit geval jammer, want ik had er meer aan gehad als hij me had gewezen op mijn al te scherpe pen, zodat ik er nog eens over had kunnen nadenken en kunnen nuanceren.
Ik bedoel niet dat verplegers 'dom klootjes volk' is.
Ik bedoel niet dat ik zo hyperintelligent ben dat ik alleen maar met hoogopgeleide specialisten kan communiceren.
Tegelijkertijd is het onzin om te ontkennen dat er een verschil is tussen het IQ bij mensen van verschillende disciplines. Maar ik bedoel daarmee niet dat de één beter is dan de ander. Wel is het zo dat ik mij prettiger voel bij mensen die een stevig karakter hebben, die weten waar ze het over hebben en die opkomen voor hun overtuiging. Mensen die zelf nadenken en niet zomaar doen wat ze door hogerhand is opgedragen. Onder de verplegers zijn vanzelfsprekend prettige uitzonderingen, maar ze verkeren -helaas voor hen- niet in een positie om te bepalen of ze het beleid wel of niet willen uitvoeren. Specialisten hebben vaak veel meer in de melk te brokkelen. Het zijn mensen die gewend zijn ingrijpende beslissingen te nemen. Ze bepalen het behandelplan, gebaseerd op hun interpretatie van de toestand van de patiënt. Ze bepalen waar ze snijden, knippen, verwijderen, welke medicatie moet worden ingezet en in welke hoeveelheid. Dat ik daar beter mee om kan gaan en dat ik meer moeite heb met andere karakters, zie ik overigens als een beperking van mijzelf.
Het spijt me oprecht dat ik weer eens op tenen ben gaan staan en tegen zere benen heb geschopt. Het was niet mijn bedoeling.
Ik hoop dat de verhalen die ik nog moet schrijven over de dagen in het ziekenhuis na de operatie licht zullen werpen op het ontstaan van mijn irritatie over het 'verplegersvolkje' (zoals ik dat zo lekker denigrerend noemde). Na een aantal dagen door een aantal verplegers als een onwetende leek te zijn behandeld, die onmogelijk enige kennis kan bezitten op het gebied van het menselijk lichaam, was het een verademing met mensen (specialisten) te praten die mij serieus namen, naar me luisterden, met me meedachten en (oh zo prettig) open stonden voor mijn ideeën en suggesties. Dat ik op de verpleegafdeling -in mijn optiek- rare, ronduit onuitstaanbare tot schandelijk zaken heb gezien en ervaren ..... zul je later nog van me lezen.
En zo moet ik dan weer een heleboel energie steken in het rechtzetten van de schade die ADHD (zonder medicatie) aanricht.
Als je zo bent, als de dingen je mond al uit zijn die gewoon in je kop hadden moeten blijven zitten.....! Weet je hoe irritant dat voor mijzelf is!
Annelies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten