Het is zover. Op weg naar de de VU voor de eerste bestraling.
Vooraf nog een korte afspraak met een andere collegerin om even wat te drinken samen.
Heel veel tijd heb ik er eigenlijk niet voor, want ik wil wel op tijd zijn, maar aangezien de Radiologe adviseerde met een volle blaas de bestralingen te ondergaan, komt het goed uit om nog een half uurtje van tevoren wat te drinken.
Die blaas wordt door de bestraling ook een beetje geraakt en als 'ie vol is, dan is het oppervlak waar 'ie geraakt wordt, zo klein mogelijk. Ten tweede drukt de blaas in volle toestand de bovengelegen darmen wat omhoog, waardoor ook daar zo weinig mogelijk schade aangericht kan worden.
Ik klim weer op de tafel. Liggend op mijn buik, hoofd op de steun, armen er omheen. Vanuit de zijwanden worden groene laserstralen op mijn lijf geprojecteerd die het lijnenpatroon aangeven. De dames schuiven wat met me, zodat de lijnen op mijn lijf corresponderen met de projectie, waarna ze de lijnen even bijwerken.
Dan trekken ze zich terug achter de schermen. Er zullen aan weerszijden schermen uitklappen, waarna er twee controle röntgenfoto’s worden gemaakt. Deze worden op de foto gelegd die tijdens de eerste CT-scan is gemaakt. Aangezien mijn skelet nu toch iets anders ligt, wordt de tafel wat verschoven. „Schrikt u niet, de tafel gaat bewegen” klinkt het door de speaker. Het gaat om millimeters, maar voelt als een halve draai.
Ik lig niet zo ontspannen als de eerste keer. Komt het door de volle blaas of door de beurse buik van het ongesteld zijn?
Zal je net zien. Ik ben expres vijf weken geleden weer met ‚de pil’ begonnen om niet ongesteld te worden gedurende een aantal maanden. Nou,…. er dwars door heen hoor. Ik heb een of meerdere vleesbomen en die zijn er mede de oorzaak van dat ik zoveel bloed verlies en zoveel pijn heb. De afgelopen dagen was de pijn zo belachelijk heftig, dat ik de huisarts heb gebeld om te overleggen. Ibuprofen 400, Paracetamol 500, het maakt niks uit. De pijn komt er dwars doorheen. Als weeën. Je had me moeten zien. Voorover hangend over het aanrecht omdat het naar mijn rug uitstraalde. Puffend, kreunend, wiegend. Ik kon niet eens stilzitten. Niet normaal belachelijk. Wie dit heeft uitgevonden!!! Het maakt me woedend. De bloedingen zijn weliswaar niet zo erg als voorheen, maar dit is wel al de 9e dag. Waar gaat het over?! Schei uit met me!
Afijn. De huisarts heeft me een hele zware pijnstiller voorgeschreven. Een medicijn wat in eerste instantie aan reumapatiënten wordt gegeven, maar ook bij ernstige menstruatieklachten. Niet meer dan twee per dag en niet binnen 8 uur de volgende. Na een uurtje voel ik dat het spul werkt, alhoewel op de achtergrond een beurse pijn blijft.
Gisteren (woensdag) ben ik bij de Gynaecologe geweest in het ZMC en zij voelde een vergrote baarmoeder. Er wordt volgende week nog een echo gemaakt om te zien hoe de boel er uitziet. Verder adviseert ze me om een laagje pijnstillers aan te leggen van Paracetamol (4 tot 6 per dag) en daarbovenop die keiharde andere pillen die ik van de huisarts had gekregen. Okay?!
Zo, de bestralingen kunnen beginnen. Het gaat in drieën. Eén maal van links, één maal van rechts en één maal vanuit het midden. Het zijn X- stralen, dezelfde dus als de bekende röntgenstralen, maar dan vele malen sterker. Er worden gedurende misschien maar één minuut, heel gericht enorme klappen gegeven. Ik zoek de attractie in de Efteling, maar vind 'm niet. Ik lig op soort een donkere glijbaan. Op mijn buik. Die stomme hoofdsteun. De binnenkant van mijn arm drukt er zo hard op dat ik mijn hartslag in mijn oksel voel. Er is geen attractie, maar wel een tafel in het Universum tussen de sterren. Het is een science fiction achtig tafereel. De eerste bestraling van rechts. Piew, piew piew. Het apparaat draait om me heen. Ik zie niks, maar hoor het zoemen. Van links. Piew, piew piew. Zoem, zoef. Van het midden: piew, piew piew. En dan is het klaar.
Aankleden en wegwezen. Oet moarn.
Kwiek loop ik naar het metrostation. Een fitte, stevige pas. Niemand ziet het aan me. Niemand weet dat ik zojuist bestraald ben. Met de roltrap loop ik omhoog en voel dat mijn benen zwaarder aanvoelen. Is dat de bestraling of omdat ik gisteren na lange tijd weer eens heb geroeid?
In Zaandam stap ik uit. Max heeft gitaarles. Peter brengt hem altijd met de auto. Het zal 10 minuten lopen zijn naar de muziekschool en dan is precies de les afgelopen. Hé, wordt ik nu slaperig? Ja hoor. Gapen.
Wanneer ik het plein voor de Bulkerk oversteek zie ik Max en Peter al aankomen. We ontmoeten elkaar exact bij de auto. Time Management.
We gaan naar Krommenie waar Isabel meedoet aan een school-korfbaltoernooi.
Oei, nou word ik toch wel heel slaperig hoor.
Wij kunnen niet heel lang blijven, want Peter heeft later zijn Volleybaltraining. Gelukkig maar, want ik heb zin om te slapen. Op de terugweg halen we Shoarma en Kabab. Honger als een paard. Maar dan ga ik toch echt even op bed liggen. Zoals ik als klein meisje zei „iesje moebeest”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten