Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik bij de chirurg was (2 september) en dat hij een formulier heeft ingevuld voor de volgende operatie.
Daar gaat een afspraak met de anesthesist aan vooraf. Zoals het opnamebureau mij al door de telefoon vertelde, is september een waardeloze maand. De eerste mogelijkheid voor een afspraak met de anesthesist is niet eerder dan 30 september.
Op het formulier had Engel aangegeven dat de operatie ongeveer een uur duurt en dat de opnameduur 5 tot 7 dagen kan zijn. Verder stond er op het formulier dat de operatie de laagste prioriteit heeft. Begrijpelijk, want er is natuurlijk geen sprake van een levensbedreigende situatie.
Tot de operatie staat mijn agenda weer vol met de gezelligste afspraken:
· Engel gaat me één keer per week pijn doen,
· B12 injectie ter bevordering van de ijzeropname,
· stomaverpleegkundige om de huid te sparen die hier en daar wat rood is,
· prikje met time-release-capsule voor nog eens 3 maanden ‘opvliegers’,
· fysiotherapie om de bekkenbodem spieren te trainen en goed onder controle te krijgen.
Het is de verwachting dat de operatie ergens in de eerste of tweede week van oktober zal plaatsvinden. Ondertussen probeer ik moed te verzamelen, want ik moet eerlijk zeggen dat ik er nu meer tegenop zie dan de vorige keer. Toen was het zaak om het kwaad zo snel mogelijk te verwijderen, terwijl er nu geen dreiging is die tot opereren noopt. Ik voel me gewoon goed en heb voor het behoud van mijn leven geen tweede operatie nodig, niet waar...
Behalve dat het ziekenhuisverblijf niet bepaald een lokkertje is, een operatie is sowieso altijd risicovol. Een gemene infectie, een resistente ziekenhuisbacterie, een onverwachte reactie of ander leed. Ik krijg tijdens de operatie weer antibiotica waar ik niet van hou (doen ze altijd). Ik word weer geconfronteerd met het op voorhand toestemmen in een bloedtransfusie, mocht ik tijdens de operatie teveel bloed verliezen. Ik ben eigenlijk vies van een ander z’n bloed door mijn aderen en ook wel een beetje principieel tegen. Maar mag ik dat mijn gezin aandoen? Nee dus en daarom geef ik -met tegenzin- toch weer toestemming.
Bizarre zaken allemaal die goedbeschouwd niet nodig zijn.
Ik hoef geen Lotto, geen Postcode kanjer of straatprijs. Ik wil deJack-pot. Bij elke vallende ster die ik zie wens ik dat dit hele feest mijn kinderen en broers bespaart mag blijven.
Annelies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten