Hoe is het ermee?

Hallo vrienden,

Zo langzamerhand krijg ik vragen over mijn toestand “nu”.  Inderdaad, het was lang stil aan het front.  Waarschijnlijk omdat het me lichtelijk verveelt om het over mij en m’n kwalen te hebben.
Jullie vragen zijn natuurlijk helemaal terecht en zal ik hierbij verslag uitbrengen:

Het gaat goed met me.  Niet overdadig enthousiast, maar wel goed.

De griep die een maand geleden begon, slijt maar langzaam uit.  Mijn energie komt met hetzelfde tempo terug.  Belachelijk traag dus.  Dat heeft alles te maken met de lage weerstand en het niet op kunnen bouwen van conditie.  Het weer is al heel lang beroert, dus een goeie wandeling heb ik nog niet gemaakt.
Mijn darmen doen wat ze moeten doen en alhoewel er zich een ontlastingspatroon begint af te tekenen, is het nog steeds onwennig en onbetrouwbaar.  Vooral dat laatste is vervelend, lastig en gênant.  Vooral omdat de sluitspier niet meer zo functioneert als ie ooit gedaan heeft.   Ik experimenteer met voeding om er meer grip op te krijgen, maar als ik ‘moet’, dan moet ik echt in de buurt van een WC zijn, anders gaat het fout.  Heel onhandig en heel gênant.
De oorzaak is de bestraling, aldus de chirurg.  De schade die deze onzichtbare stralen hebben aangericht zou wel eens onherstelbaar kunnen zijn.   Kortom; ik mis mijn rectum.  Je gerealiseerd je nu pas wat een handige gadget dat is.

Wat is er eigenlijk allemaal gebeurd?
Het is maar moeilijk te bevatten.  Had ik dat?
Een vage voorspelling een kleine 30 jaar geleden, onverklaarbare bloedarmoede waar ik helemaal niets van merkte, een onrustig gevoel en een sterk voorgevoel, een huisarts die geen diagnose durfde te stellen, een nog ongeruster gevoel, liters laxerende drank en darmonderzoeken, thorax  foto’s, vieze drankjes, prikken om de darmen stil te leggen en MRI scans, nog meer MRI scans, echo’s en nog meer echo’s, bestralingen, een zware operatie met veel bloedverlies, nog meer bloedarmoede, uitdrijvingsweeën en een kleine bevalling, een tijdelijk stoma, wekelijkse controles bij de chirurg, fysiotherapie, een lichtere operatie maar met een lastiger herstel, lever echo’s, nog meer controles.
Met een verrotte sluitspier en een aantal vieze onderbroeken later zit ik mijn 50ste verjaardag te plannen en me af te vragen of het allemaal wel echt gebeurd is.
Pijn vergeet je.  Dus de littekens op mijn buik moeten me vertellen dat het inderdaad echt gebeurd is.
Het is zo onwerkelijk en lijkt zo lang geleden.  Toch was is nog geen jaar terug dat mijn eerste ongeruste voorgevoel zich aandiende en 9 maanden geleden dat de diagnose kwaadaardige darmkanker werd uitgesproken.  Over iets meer dan een week staat de volgende lever-echo al weer in mijn agenda.  Nog een week later naar de chirurg.
Het is nog lang niet klaar.
Ondertussen vraag ik me af of de B12 injecties die ik elke 2-3 maanden krijg wel nodig zijn.  In overleg met de huisarts is mijn bloed onderzocht en wat denk je….. B12 is prima, maar het ijzergehalte staat met 7.4 bijna op de ondergrens voor vrouwen (7.3).  Dit terwijl het eind oktober met 8.8 nog hartstikke hoog was.  Wat nou weer ?!
Volgens de huisarts kan het komen doordat mijn weerstand laag is, het herstel heel veel energie vergt en last but not least die heerlijke griep.
Weer iets om in de gaten te houden.  Over 6 weken nog eens bloedprikken en als het nog steeds zo laag is, wil ze het voorleggen aan een specialist.  Bij een normaal voedingspatroon zou de HB waarde weer moeten stijgen.  Altijd koud (handen en voeten).... misschien hoort het wel gewoon bij mij?  Toch maar weer aan de gedroogde abrikozen, dadels, paardenbiefstuk en rookvlees met een glaasje Roosvise Ferro erbij.
Verder ben ik ook weer bij het Jan van Breemen Instituut geweest.  Ik doe mee aan een 5 jaar durend reuma onderzoek en ga daarom 1 x per jaar voor bloed- en gewrichten onderzoek.  Er worden dan 7-10 buisjes bloed afgetapt en röntgenfoto’s gemaakt van handen en voeten.
Het bloed liet een verhoogde bezinking zien en een verhoogd aantal bloedplaatjes.  Beiden toe te schrijven aan de griep, aldus de arts.  “Wel even aan de chirurg melden”.  En de HB waarde was met 7.9 weer wat verbeterd.  Da’s mooi, maar tjonge jonge, wat een geleuter allemaal.

Maandag ga ik praten met de ARBO arts om mijn terugkeer op het werk in gang te zetten.
Eind vorig jaar had ik haar gemaild dat ik de eerste week van januari met haar wilde afspreken, maar toen ze vlak voor Kerst belde om een afspraak te maken, lag ik in bed te griepen.  Een goeie week later belde ze terug en stelde voor 24 januari te prikken.
Ik wil natuurlijk wel veel en veel sneller, maar dat is mijn hoofd.  Er zit nog een oud wijf .. eh... lijf aan vast wat een ander tempo aanhoudt.  Heel specifiek; ik moet me aanpassen aan het ritme van mijn darmen.  Die nemen, nadat ze bepookt (de darmonderzoeken) en bestookt (bestraling) zijn, wraak.  En met het hoofd de baas zijn over mijn lijf….  leuk geprobeerd.  Ben ik zeker niet ‘zen’ genoeg.  Alhoewel?  De zenmeesters hebben daar wel een mening over.  Zij zeggen dat ‘willen’ leidt tot lijden.  Hoe ‘zen’ ben ik dan?
Mijn leer-opdracht in dit leven lijkt ‘de kunst van het wachten’ te zijn.  Een lol dat ze ‘daar boven’ hebben!  “Leuker kunnen we het niet maken.”
Mijn gebruikelijke stijl is: ‘nu en wel onmiddellijk’.
Maar deze ‘tegenwoordige tijd’ is definitief verleden tijd.

En jij?  Hoe is het met jou?

Annelies