RWBC, Meisjes t/m 14 jaar. Uit tegen ZAP

RWBC, Meisjes t/m 14 jaar

Uit tegen ZAP, 19 februari 2012

8.40 uur stappen we de deur uit en zien hagel op de stoep.  Hagel?  Is het wel hagel?

Nee joh, dat is geen hagel, het is pekel!  Verdomd dat het nog nodig is ook, want in de straatjes achter is het spekglad. 

Even het Tom Tommetje instellen.  Helaas.  De straatnaam is onbekend, maar ach, hoe groot zal dat dorruppie nou helemaal zijn.  Die ene tennisvereniging zullen we wel vinden.

De zon schijnt vel en verblindend op de natte glinsterende weg.

Na bijna een uur rijden, naderen we het noordelijkste uiteinde van Nederland.  

Breezand.

Op weg naar de afsluitdijk, Texel, Friesland, Terschelling, Groningen of Drenthe heb ik de wegwijzer erheen vaak gezien.  Nimmer de aanvechting gehad de afslag te nemen.

Breezand.  Wat moet je er?!

We volgen de aanwijzingen van de Tom Tom en slaan linksaf.  Rechts drijven de meeuwen op de luchtstromen boven de dijk. 

Op de kaart van de Tom Tom zien we Texel liggen.

Wijde vlaktes.  Lege velden.  Plukjes huizen.  Een veld vol kassen.  Ondergelopen stukken land (is vast gedaan voor het schaatsen).  Nog meer lege velden.

Een huis te koop.  Mijn god, hoe moet je daar vanaf komen?!  Wie zal er in deze negorij in hemelsnaam nog een huis kopen.  Een boerderij heeft een bordje aan het hek hangen: NO WORK.  

Geen werk op de winterse akkers nee, dat wil ik wel geloven.  Buitenlanders (Polen?) komen hier dus kennelijk heen om hun geluk te beproeven.  

Ik moet aan een vroegere Amerikaanse collegerin denken; Megan.  

Ik werkte toen bij een Amerikaanse Uitgeverij; Addison-Wesley.  De verliefde Megan kwam uit het verre Amerika naar Amsterdam, om met haar grote liefde een leven op te bouwen.  Haar vrienden en vriendinnen vroegen haar bezorgd: “But Megan, do they have modern convenience there?”  Amsterdam notabene, een stad van ruim 700 jaar oud.  New York, voorheen Nieuw Amsterdam, is verdorie nog maar net 400 jaar.  Wat zeg ik!  Dat hele Amerika is ontdekt doordat de Republiek der Nederlanden.  De Londense zeevaarder Henry Hudson werd gecontracteerd om met het schip De Halve Maen een doorgang te vinden tussen Spitsbergen en Nova Zembla.  De Amerikaanse wetten zijn nog gebaseerd op de onze uit 1906.  Wat denken ze wel.  

Maar Breezand…  would they… ?” 

Onwillekeurig speur ik langs de velden naar uitheemse diersoorten.  Ik zie een juveniele zwaan.  Laat dat nou de meest waarschijnlijke vogel zijn geweest die als eerste werd opgediend om “Thanksgiving” te vieren!  Maar ik dwaal af.

De Tom Tom kent de straatnaam niet waar wij heen moeten.  We vragen het een jogger met hond.  Met de muziek hard aan en de “oortjes” nog in, schreeuwt de man ons waar we heen moeten.  “Ziet u die paal daar!?!  Daarachter is het !!”

Hier links, brug over, daar rechts.  We keren de auto en rijden richting zendmast.  Never mind de rijpaden op een grote parkeerplaats, ik stuur de auto diagonaal in één rechte streep richting “die paal”.

Nog maar even de weg vragen aan een vrouw met hond, deze keer.  We blijken er zowat te zijn.  Eén bochtje nog en daar is het tennispark.

Ik herken de speelsters van ZAP, van de vorige keer, toen ze bij ons kwamen.  Aardige meisjes.  In de koude kantine worden we hartelijk ontvangen.  In het raamkozijn staat nog een opgemaakt Halloween-stukje met pompoenen.  Op het terras een naaldloze Kerstboom. “Ja, graag.”  Eén van de meisjes vraagt haar moeder of zij mijn koffie mag maken.  De Philips Senseo is ook tot deze grenspost doorgedrongen.

Laten we maar gaan tennissen, want op de buienradar is over een uur regen gesignaleerd.  

Kelsey speelt een enkel, terwijl Derya en Isabel dubbelen op het zonovergoten kunstgras.

Isabel belooft deze keer echt serieus te gaan spelen.  Ze doet zelfs een elastiekje in ‘r haar!

6-1 6-1 voor de ZAP speelster.  Jammer Kelsey.  Je hebt ons prachtige rally's laten zien.  Je benen uit je slanke lijf gelopen en geweldig je best gedaan, maar het ZAP meisje had net een ietsje meer geluk.

Derya doet wat ze altijd doet, namelijk met volharding solide tennissen.  Ik weet niet wat ik meemaak.  Het wonder geschiedde: Isabel doet wat ze belooft heeft.  Geen puberale giechelbuien, geen lusteloos sjokken achter weggerolde ballen.  En zie de partij eindigt in ons voordeel: 3-6 3-6

Er wordt een korte pauze ingelast met warme chocomelk, stroopwafels en andere koeken.

Dan gaan de dames weer naar buiten voor de tweede ronde.  Derya gaat enkelen en Kelsey met Isabel dubbelen.  Ik waag me ook even langs de lijn om wat foto’s te nemen.  Rondlopend ontdek ik dat aan de andere kant van de kantine de voetbalvereniging is gesitueerd.  Twee meeuwen staan er wormen uit het gras te trappelen.  Achter de voetbalvelden, opnieuw landerijen.  Zo ver als het oog kan zien.

Dat het zonnetje zo heerlijk schijnt, wil nog niet zeggen dat het ook aangenaam warm is in Breezand.  Volgens de tennismoeders waait het hier altijd.  Tja, dat zal wel.  Niet alleen vlak aan zee, maar ook die open velden met nauwelijks bomen.

Als ik me voor de dichte coniferenhaag posteer, sta ik uit de wind.  Hier is het wel lekker.

Derya is als eerste uitgespeeld.  Ze heeft gewonnen met 1-6 2-6.  Goed gedaan!

Derya komt bij me in het zonnetje staan.  Samen zien we hoe Kelsey en Isabel enorm hun best staan te doen.  Een Tie-break moet de eerste set beslissen.  Ik zie Kelsey huppelend van baan wisselen.   De partij geeft plezier.  Einde Tie-break 7-1 voor ONS.  De speelsters zijn aan elkaar gewaagd en de partij daardoor ongemeen spannend.  De uitslag navenant: 6-7 5-7, maar dan wel voor ONS.

Goedgeluimd verlaten we deze uithoek.  Bij de rotonde met afslag Den Oever en de A7 onze kant op, voegt een 4x4 van de douane in.  Ik zei het toch: grenspost.

Vlak bij Hoorn vraag ik aan de achterbank of ze zin hebben in een McDonalds.

“Nou, dan is er echt iets misgegaan…  als mijn moeder naar McDonalds gaat” zegt Isabel in opperste verbazing.  Dat is waar.  Er is weinig waar ik zo’n gruwelijke hekel aan heb als aan de rommel die uit deze keukens komt.  

Het was de laatste wedstrijd van de Regionale Winter Buiten Competitie.  Met een prachtige uitslag afgesloten.   Maar nog beter: een TOP inzet van allemaal.

Dan mag er wel een bijzondere beloning tegenover gesteld worden, vind ik.

Proost!

Annelies Spaan-Braakman