De rozen zullen bloeien.

Groeien de mooiste rozenstruiken niet uit de best bemeste aarde?  Eerlijke, rijke, zuivere, heerlijk riekende koeienvlaai?

Uitgeloot en een kansloze 26e plaats op de wachtlijst.  

Een ongelofelijk zware domper.  Het St. Michaël College zou zo perfect hebben aangesloten bij Isabel.  En oooooh wat ben ik blij dat ik haar tweede keus NIET op de lijst heb gezet.  Die school vinden wij dusdanig NIET bij Isabel passen dat deze voor ons uitgesloten was.  Strijd met Isabel, ...dat voel je, maar dat kon me niks schelen.  Als ouder kijk je naar andere factoren en ik meen te kunnen bepalen wat goed is voor mijn kind.  Peter dacht er precies zo over, dus helaas voor Isabel.

De school die wij als tweede keus hadden ingevuld is ook een hele goede school.  En alhoewel Isabel bij haar bezoek aan die school ook wel wat enthousiasme kon opbrengen, was dit gevoel bij haar als sneeuw voor de zon verdwenen toen het St. Michaël College niet doorging.

„En als je maar niet denkt dat ik ooit naar die poepschool ga!”

Ik heb haar uit laten razen, gelardeerd met wijze woorden die natuurlijk geen gehoor vonden in dovemansoren.

Weer een dag of zo later ben ik met Isabel naar Zaandam gegaan om een broek te kopen of zo en het was weer één lange klaagzang.  Hoe stom ik was en hoe zij nu de klos was dat ik die school waar zij zo graag als -tweede keus- heen had gewild.., klaag, klaag, klaag.

Na dit geraas een tijdje te hebben aangehoord heb ik haar verteld hoe ik de dingen altijd benader.  Dat ik geen zin heb om me ergens rottig over te voelen waar ik geen verandering in kan aanbrengen en dat ze natuurlijk 5 of 6 jaar lang met een lang gezicht en de ziekte in 'r lijf naar school kan gaan of zich neer kan leggen bij deze uitkomst en er het beste van maken.

Het kwartje viel en de schakelaar ging gelukkig om.   Dat wil zeggen: Isabel accepteert het gegeven, maar heeft nog wel grote weerstand.

Het St. Michaël College had nog nooit eerder naar het middel van loting hoeven grijpen, maar nu dit aan de orde was, hebben ze het keurig gedaan.  Er kwam een Notaris aan te pas en als je het desondanks niet eens was met de uitslag, kon je bezwaar maken.

5 dagen na mijn eerste dikke darm onderzoek heb ik het bezwaarformulier ingevuld en een begeleidende brief geschreven.  Terwijl ik de definitieve uitslag nog niet had van de Internist, had ik geen goed voorgevoel.  Luister en vertrouw altijd op je intuïtie.

Voor Isabel, om haar het gevoel te geven dat we er alles aan gedaan hebben, maar zonder wapen anders dan mijn pen.  Geen argumenten om te mogen aannemen of zelfs maar hopen dat het bezwaar gegrond zou worden verklaard, … behalve een vaag gevoel dat het van pas zou kunnen komen schreef ik deze brief:

Hierbij tekenen wij beroep aan tegen de afwijzing van de school van onze 1e voorkeur.

- niet omdat de loting oneerlijk is gegaan of de notaris niet deugt, 

- niet omdat de school van onze 2e keus niet deugt,

- niet omdat er ergens in de procedure een fout is gemaakt.

Wij tekenen beroep aan omdat er zonder aanziens des persoons is gehandeld.  

Normaliter een uitstekende kwaliteit, maar wat als u het volgende weet?

Onze dochter (Isabel) werd gegrepen door het aanbod van bijzondere vakken en ze voelde zich direct prettig bij de sfeer in het gebouw.  Vervolgens heeft zij twee van haar klasgenootjes en vriendinnen geënthousiasmeerd en gemobiliseerd om toch vooral ook het SMC te bezoeken.  Deze meisjes hadden in eerste instantie hun zinnen gezet op het BRC en wilden van geen andere school horen.  Door Isabel’s aanstekelijke enthousiasme hebben zij toen ook het SMC bezocht en de school opgegeven als eerste keus.  Het is niet te geloven, maar zij zijn nu wel door de loting gekomen en Isabel niet.

Voelt u dat?

Het ene meisje heeft VWO advies, het andere meisje VMBO-T / HAVO en Isabel zit daar precies tussenin met een HAVO / VWO advies.

Vinden wij het oneerlijk?  Nee, dat vinden wij niet.  Er is per slot van rekening met de blinddoek voor in de hoge hoed gegrabbeld.  Maar het is wel zuur.  Heel erg zuur en teleurstellend.

Daar komt nog bovenop dat Isabel op de 26e plaats op de wachtlijst staat, wat wij hier thuis ervaren als volkomen kansloos.

Het gaat niet zo zeer om het scheiden van de wegen tussen vriendinnen.  De meisjes zullen elkaar blijven tegenkomen op gebied van sport en muziek.  Op een andere school zullen weer nieuwe vriendschappen ontstaan.  Wij tekenen beroep aan tegen de afwijzing omdat het voor Isabel, met bovenstaande wetenschap, onverdraaglijk is afgewezen te worden door domme pech.

Het SMC loopt een prachtige, warme, creatieve, inventieve, energieke, bruisende, sprankelende, gemotiveerde en bijzondere persoonlijkheid mis.  Een meisje dat altijd iedereen mee krijgt met haar nimmer aflatende ideeën en initiatieven.  Een meisje waar velen bij in de buurt willen zijn omdat ze je zo kan stimuleren en je je met haar in de buurt nooit verveelt.

Wat dat betreft maken we ons geen zorgen.  Isabel is Isabel, waar ze ook naar toe gaat.  Het Zaanlands Lyceum is ook een geweldige school en zij hebben nu het geluk van haar  te kunnen genieten.

Natuurlijk weten wij ook wel dat onze motivatie voor dit beroep geen rede geeft om haar alsnog op het SMC te plaatsen.  Er is geen fout gemaakt en er valt niemand iets te verwijten.  

Het is op emotionele gronden waarom wij deze poging wagen:

U zou ons en Isabel dolgelukkig maken wanneer haar tenminste een hogere plaats op de wachtlijst kan worden gegund.  Wij hopen zo dat, nu het SMC de blinddoek af heeft gedaan, zij openstaat voor deze bede.

Wij zien uw reactie met veel belangstelling tegemoet.

Met vriendelijke groet,

Nog weer 5 dagen later, kreeg ik de diagnose ‚kwaadaardige kanker’.   Omdat deze slechte uitkomst een onzekere en heftige periode inluidt, zag de lerares van Max & Isabel een reden om contact op te nemen met het St. Michaël College en schreef zij ook een brief.  

Net als alle andere ouders die bezwaar maken en geheel volgens de procedure kregen wij een uitnodiging om aan een onafhankelijke Adviescommissie ons bezwaar toe te komen lichten.   We zijn er vorige week donderdag naartoe gegaan, samen met de directrice van de basisschool.

Als belangrijkste nieuwe element hebben we toen aangevoerd dat de school die wij als tweede keuze hadden aangeven weliswaar een uitstekende school is, maar eigenlijk niet Isabels' tweede keus. 

En precies dit, de combinatie van de weerstand die zij nu tegen die school heeft en de vervelende tijd die wij als gezin tegemoet gaan, maken dat we vrezen dat dit net teveel gevraagd is van Isabel.

De commissie hoorde ons aan en zou advies uitbrengen aan het St. Michaël College, waarna het de school vrij staat om het advies over te nemen of naast zich neer te leggen.  

Er werd ons toegezegd dat we de uitkomst dinsdag zouden vernemen.  Er kwam echter zaterdag al een brief van het St. Michaël College dat ze pas dinsdag de bezwaren zouden bespreken en dat we donderdag uitsluitsel konden verwachten.

Hoor ik daar het woordje „wachten”?

Het is vandaag die donderdag.

Peter belt me thuis om te vragen of de post al is geweest.  Ik was op dat moment net boven en ging dus snel naar beneden.  Vanaf de trap zag ik het al.  Een dubbelgevouwen A4 envelop, stak uit de brievenbus.

Een simpele afwijzing past in een kleine envelop.  Een toelating met allerlei aanvullende informatie en formulieren, niet.

Ik had met Isabel afgesproken dat zij zelf de envelop mag openmaken, dus ….. waterkoker aan, stomen, envelop voorzichtig openmaken, het nieuws lezen, terug stoppen en weer dichtplakken.

Dat gezicht van Isabel: onbetaalbaar!

„Mama, ik heb het gevoel dat mijn dag niet meer stuk kan!"

Eerst eerlijke, rijke, zuivere, heerlijk riekende koeienstront.  Alleen daarna zal de tuinder kunnen genieten van een prachtig bloeiende roos.

Annelies