Omdat ik verwacht dat ik na de operatie niet alert of tot veel in staat zal zijn, heb ik donderdag op mijn nachtkastje voor de zekerheid al een briefje neergelegd waarop staat: "help me herinneren de anticonceptiepil in te nemen". Daaronder de data 11/6 tot en met 15/6. Waarschijnlijk al eerder, maar na die datum verwacht ik toch zeker weer helemaal zelf te kunnen denken en handelen. Giel heeft het briefje gezien en ernaar geïnformeerd. Hij heeft er een notitie van gemaakt in mijn patiëntenmap zodat de verzorgers bij de
overdracht hiervan op de hoogte zijn en me kunnen helpen herinneren. Dat is dan geregeld en kan uit mijn hoofd.
Vrijdagochtend ben ik zeer vroeg wakker en als ik mijn eigen briefje zie liggen, neem ik de pil vast in.
Degene die de nachtdienst overneemt komt naar me toe en helpt me herinneren. Uitstekend, die map werkt goed.
Op de website van het ZMC heb ik gelezen dat patiënten die zijn geopereerd, dezelfde dag nog worden gestimuleerd en geholpen om op de rand van het bed te gaan zitten en met de benen te bewegen. Als het lukt mag je in een stoel gaan zitten of zelfs lopen. Afhankelijk van het soort operatie natuurlijk.
Ook Giel heeft me dit verteld bij het intake gesprek.
Ik ben vrijdagmiddag en avond echter zo duizelig door de lage bloeddruk en de bloedarmoede dat Angelique (leerling verpleegkundige) het liever uitstelt tot morgen. Een bijkomende rede om het nu nog niet te proberen is mijn verdoofde rechterbeen. Door de epidurale pijnbestrijding (weet je nog van dat schokje in mijn rechterbeen), is dit been nagenoeg verlamd. Ik kan het nauwelijks optrekken. Ik moet mijn linkervoet onder mijn rechtervoet plaatsen en het zo omhoog duwen, totdat mijn knie hoog genoeg is dat ik er mijn handen onder kan krijgen en het verder naar me toe kan trekken. Erop staan lijkt me moeilijk. Als ik zou vallen, dan is Angelique de sigaar. Het zal niet eenvoudig zijn om me dan tussen het bed en het nachtkastje op te vissen en weer in bed te krijgen.
Okay, morgen lijkt me prima. Ik voel me er ook echt niet toe in staat nu.
Op mijn polsen en bij mijn sleutelbeen zitten nog wat hartbewakingsplakkers. Angelique verwijderd ze, evenals één van de twee polsbandjes met mijn persoonsgegevens erop. Om vergissingen te voorkomen krijgt iedere patiënt er tegenwoordig om beide polsen één. Aan de kant waar het infuus komt, wordt later het extra bandje weggeknipt.
In de nacht klinkt er vanuit een kamer verderop het roepen van een man:
" Hallo, ....... hallo...... hallo ....
Help.... help.... help me dan toch.
Zuster, ... zuster, help me....
Waarom helpt niemand me?
Ik ga dood..... Help me dan toch."
Dit blijkt elke nacht vaste prik en duurt ... de hele nacht. Ik vermoed dat de man overdag slaapt.
Net als in elke zichzelf respecterende Hollywood productie, is ook in deze film de nachtzuster een negerin.
Met haar zaklantaarn loopt ze de kamers af en controleert de patiënten. Epiduraalspuiten die piepen omdat ze leeg raken en infuusvloestof worden vervangen. Wanneer ze aan mijn bedje staat te goochelen met de zaklantaarn terwijl ze de pijnbestrijding vervangt, grap ik" waarom neem je die zaklantaarn niet tussen je tanden, dan heb je twee handen vrij". Gedurende de nacht worden mijn temperatuur en bloeddruk een aantal keren gemeten.
Aan de roepende man wordt zelden aandacht besteed. Als de nachtzuster al naar hem toegaat hoor ik haar alleen maar zeggen: "Houdt u nou eens op met schreeuwen. Andere mensen willen ook slapen. U moet stil zijn."
En op zijn angst dat hij dood gaat hoor ik haar zeggen "Ja, ja. We gaan allemaal dood."
Bij Giel informeer ik naar wat er 's nachts toch aan de hand is. Hij vertelt alleen dat het om een oudere man gaat die wat in de war is en dat het vaker voorkomt dat dit type patiënten daar 's nachts meer last van heeft.
Die arme man. Natuurlijk is het 's nachts erger. Ik beeld me in dat hij zich dan moeilijker kan oriënteren en de stilte beangstigend kan zijn. Er zijn geen mensen die wakker zijn of rondlopen waar je contact mee kunt maken. Hij ligt daar maar zich lichamelijk en geestelijk rottig te voelen, heeft misschien wel pijn en weet zich geen raad. Die arme man is niet alleen in de war, hij is ook angstig. Wat zeg ik, hij is doodsbang.
Ik vraag me af of een andere benadering hem meer zou kunnen kalmeren. Hoort deze man niet op de afdeling Geriatrie thuis. Is het niet in elk geval mogelijk dat het verplegend personeel hem wat vaker bezoekt en hem op een andere manier geruststelt. Ook al zou dit effect maar van korte duur zijn, is het wel juist om de man de hele nacht in zijn angst te laten 'gaarkoken'?
Zaterdagochtend 12/6/2010.
De nachtzuster maakt haar laatste ronde. Standaard handelingen worden verricht: de urinezakjes worden geleegd, er wordt een extra voorraad infuusvloeistof aan de paal gehangen en bij mij wordt het Stomazakje geleegd. Alles wordt in de patiëntenmap genoteerd; hoeveelheid urine, hoeveelheid drek (het is alleen nog maar gal-achtige vloeistof). Van de kwetsbare patiënten (zoals ik) wordt nogmaals de bloeddruk gemeten en de temperatuur opgenomen. Temperatuur schommelt gedurende de nacht tussen de 36 tot 38 graden. Bloeddruk blijft laag, ruim onder de honderd, maar het hartje doet het goed. Voorlopig voel ik me zelfs liggend duizelig.
Een kleine overgevoeligheidsreactie op de epidurale pijnbestrijding: jeuk. Na overleg met de afdelingsarts, wordt er nog een zakje aan mijn infuuspaal gehangen waar een anti-jeuk medicijn in zit. Nou kan ik me herinneren dat mijn vroegere huisarts ooit eens heeft gezegd dat de meeste middelen tegen jeuk net zo goed als slaapmiddel kunnen worden gegevenzzzzzzzz.
Wat jammer nou dat ze me dit juist nu toedienen, vlak voor het bezoekuurzzz..... Peter, de kinderen en mijn vader en moeder hebben weinig tot niets aan me.
Ik slaap en slaap en szzzzl....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten