Wat…. nu al?

Donderdag 10 juni 2010.  Zo lang op gewacht.  Het leek een eeuwigheid te duren.  En dan is het ineens zover.  Vandaag ga ik mij aanmelden voor opname.

Nog een laatste keer thuis douchen, haren wassen en de bestralingsstrepen wegpoetsen.  Alhoewel,  ...dat klinkt makkelijker dan het is.  Zeep, nagels, soft shower scrub.  Ze worden wel wat minder, maar helemaal weg krijg ik ze niet.

Om 12 uur heb ik eerst nog een afspraak op de afdeling Gynaecologie voor een echo.  We willen weten hoe het zit met de vleesbomen.

Op de echo is te zien dat er iets in de baarmoederholte zit.  Maar wat het is kan niet worden vastgesteld.  Het kan zijn dat het nog een stolsel is van de menstruatie (we schrijven dag 17), het kan wandslijmvlies zijn, maar ook een myoom (=vleesboom).

Om het zeker te weten moet een waterecho worden gemaakt.  De Gynaecologe waar ik een afspraak mee heb is weggeroepen voor een operatie, dus moet de dame die de echo uitvoert op zoek naar een ander.  Ze komt terug met een oudere man.  Pensioen gerechtigd als je het mij vraagt, wars van water, zeep en tandpasta, maar ach, ik blij dat hij het wil doen, want ik heb al gezien dat er veel mensen in de wachtkamer zitten en weet dat deze afdeling het heel erg druk heeft.  Een afspraak maken is hier nooit makkelijk en al helemaal niet op korte termijn.

De Gynaecoloog brengt een slangetje in waardoor water wordt ingespoten.  De baarmoeder wordt daardoor opgebold zodat er een beter beeld van de inhoud zichtbaar is.  Een myoom met een omvang van 3 x 5 cm.  Dat is behoorlijk groot, zo zegt de Gynaecoloog en ik stel vast dat het in zijn totaliteit een zooitje is in mijn buik.

Zo'n myoom zorgt ervoor dat er meer wandslijm wordt aangemaakt, vandaar de zware menstruaties met bloedarmoede tot gevolg (inclusief te laag volume bloed => koude handen en koude voeten).  Verder wil die baarmoeder dat wat er zit kwijt.  Vandaar die aanhoudende belachelijk wee-achtige krampen.

Het recept is; voorlopig doorgaan met de pil slikken, eerst de darmoperatie en het herstel, dan kijken of de bloedingen minder worden door de pil.  Als dat zo is, ben ik al blij, maar die pijnen die ik sinds deze menstruatie heb.... dat moet echt ophouden, want dat houd ik niet vol.

Goed, dat is dan nu vastgesteld en we laten het voorlopig voor wat het is.  Nog maar 12.30 uur en dus ga ik eerst naar huis voordat ik me naar de afdeling Chirurgie begeef en me daadwerkelijk meld voor opname.  Peter gaat natuurlijk mee en bovendien ben ik op de fiets en die heb ik liever thuis in de schuur dan twee weken voor het ZMC. 

Was dat nou een startschot?  Ik ben ineens niet meer klaar om weg te sprinten.  Iemand moet me duwen.  Nog even bij de McDonalds langs om een grote friet te scoren en een middelgrote chocolade shake.  Calorieën, niet waar.

Op weg naar huis begint de pijn weer te komen.  En niet zo'n beetje ook!  Dat water en het opbollen van de baarmoeder heeft de uitdrijvingsdrift weer flink aangewakkerd.  De eerste Paracetamol was om kwart over negen en Naproxen  om 11 uur.  Toen voldoende, maar tegen het geweld wat nu weer door me heen raast is deze doses niet opgewassen.   Peter zit thuis al op me te wachten.  Direct nog maar een Paracetamol, want ik kan nauwelijks praten laat staan een heel verhaal vertellen over wat er is gebeurd.

Ik puf de weeën weg, terwijl we ons dan toch maar op weg begeven naar het ZMC.  

Arme Peter.  Hij heeft het niet meer.

14.00 uur; eerst naar het bloedlab waar ik al verwacht wordt en in de wachtkamer op mijn beurt wacht.  Ben ik soms extra gevoelig door de spanning?  Het doet verdomme pijn.  De dame vraagt of ze moet stoppen, want dit hoort niet zo pijnlijk te zijn.  "Nee, ga maar door, dan is het maar klaar."  De dame aan de balie had me vier stikkertjes meegegeven, dus dat wil zeggen vier buisjes bloed.  Zo nu naar de derde verdieping, afdeling Chirurgie waar ik kom te liggen.

Eerst heb ik een gesprekje met de co-assistent Chirurgie.  Een frisse jonge vrouw, die helder uit 'r mooie bruine ogen kijkt.  Daarna een bezoekje aan de Stoma-verpleegkundige.  Ze bekijkt waar het Stoma anatomisch gezien moet komen en zet met een watervaste Edding 2000 viltstift twee dikke stippen.  Rechts is de plaats waar het tijdelijke Stoma moet komen, links is waar eventueel (als het tegenzit) het permanente Stoma moet worden geplaatst.  Tot slot hebben we een uitgebreid intake gesprek met een verpleegkundige van de afdeling.   Bloeddruk en hartslag worden in orde bevonden.  Alle drie de personen willen weten hoe ik tegen de operatie aankijk.  Of ik er erg tegen op zie.  Ik ben nog aan het bijkomen van de weeën dus misschien dat ik wat mat en futloos op ze overkom.  Alhoewel ik eerder denk dat het een standaard vraag is.  Ze krijgen dan ook alle drie hetzelfde antwoord: ik sta niet te juichen, maar het mot, nietwaar.

Giel (de verpleegkundige) brengt ons naar de kamer en wijst me mijn bed alwaar ik me installeer.  Mijn tassen in het nachtkastje, mijn jas en jurk in de hoge hangkast bij het keukentje.

We gaan naar beneden om TV en Internet aan te vragen.  In de centrale hal komen we tot mijn verrassing Tineke tegen (moeder van een schoolvriendje van Max).  Mijn eerste bezoek is er al!  

Peter gaat maar eens naar huis, want hij moet straks met Max naar gitaarles.  Tineke gaat met me mee naar boven.  Ze gaat op de afdeling op zoek naar een vaas voor de Pioenrozen die ze heeft meegenomen.  We kletsen wat totdat ze weer weg moet om nog wat boodschappen te doen.

Zo, daar zit ik dan.... in m'n uppie op de rand van het bed.

Eens kijken; hoe krijg ik met de afstandsbediening het hoofdeind rechtop?

Kussen op schoot, Macbookje erop en typen maar.

Ik begin honger te krijgen.  Hoe laat zouden ze met iets te eten komen?  Niet veel later wordt inderdaad het eten rondgebracht.  Ik kies menu B; prei, aapelen (zo lief; dat zei Isabel toen ze klein was en die heb ik er altijd ingehouden) en rundergehakt.  Verdomd, alles is vers en wordt op de gang opgeschept.  Het is heel goed te eten.  Een vla toetje erbij, prima.  

Nog niet een paar happen later komen tot mijn grote verbazing,  Peter, Max en Isabel al binnen.

Mijn Macbook wordt door Max geconfiskeerd en Isabel ontfermt zich over het Internet en de TV.  Ik heb mijn eigen koptelefoon meegenomen, maar ja, we komen er nu wel één tekort.....  Dus, Isabel en Peter gaan er beneden bij het winkeltje eentje kopen voor € 2,50.

Gezellig hoor...?!  Net als thuis, zeg maar.  De kinderen verdiept in een schermpje.

Het duurt niet lang of Max wil naar huis.  Hij barst van de honger ... en ... hij wil natuurlijk chatten met zijn vriendinnetje....

Isabel is verbolgen: "het is wel je moeder hoor, die in het ziekenhuis ligt."  Arm kind.  Als ze me aankijkt met die prachtige heldere en intelligente ogen, kan ik het zien; tot in haar ziel heeft ze met mij te doen, ze beseft  maar al te goed hoe dit voor mij is.

Ik begrijp de honger.  Ik begrijp het verlangen te chatten met het vriendinnetje.  Ik laat ze gaan.

Peter beleeft een hels moment.  Isabel ook wel een beetje.  Max niet.  Hij wil naar huis.  Honger en hormonen.

Op mijn kamer is plaats voor vier bedden.  Buiten mijzelf om, zijn er twee bezet.  Beide door mannen.  De ene een 40-er die al geopereerd is (geen idee waaraan), de andere door een oudere man.  We praten niet met elkaar.  Ze hebben ook ieder hun bezoekers gehad en we richten ons alle drie op onze eigen TV's.  Via internet en SMS heb ik nog het laatste contact met mijn lief: Peter.  Arme Peter.

Annelies