Liefde is blind

Hallo, daar is ze weer!

Het gaat alweer veel beter met me.  De pijn is zowat over en dat scheelt 90% van het welbevinden.  Ik neem in elk geval geen pillen meer om de pijn te verdrijven.  Wat er over is, houd ik omdat die me eraan herinnerd nog niet in een hogere versnelling te gaan.  Ik weet hoe ik ben, als het maar enigszins kan, sta ik weer als een idioot zware klussen uit te voeren.  Verstandig hè, had je niet achter me gezocht hè?
Peter is zomaar blij dat ik weer ‘praatjes’ heb!  Dat is niet altijd genieten kan ik je verzekeren,

Minder...

Deze post staat nu hier: 17 november 2010: Minder

Honey I'm home...

Sinds gistermiddag, weer in mijn eigen bedje.

Annelies

Dokter Bibber....

Vrijdag 5 november 2010

Als ik me ‘s ochtends wil bewegen is de Paracetamol uitgewerkt en schieten de elektrische stroomstoten door mijn onderbuik zo mijn liezen in.  Goeie God, wat is dit!  Zelfs als ik stokstijf stil lig gaan de stroomstoten door.  De nachtverpleegster gaat alle patiënten langs en voert de routinecontroles uit.  Bloeddruk, hartslag, temperatuur.  Bij de geringste beweging, al is het maar een centimeter verschuiven van een been,

Vervolgens...

Donderdag 4 november

Ik voel dat ik al wat van de narcose en de operatie herstel.  Ik slaap minder over de dag en sta af en toe op of ga met infuuspaal naar de WC.  Berrie heeft het inderdaad iets meer onder controle.  Lijkt me ook best moeilijk om als uitzendkracht alles zomaar over te moeten nemen.  Er is verder nauwelijks begeleiding geweest en dus heeft hij vaak geen idee waar alles te vinden is.  Mijn buurvrouw heeft bijvoorbeeld een rollator nodig.  Ze mag vrijdag naar huis, maar moet nog mobiliseren.  Ze ligt al ruim drie weken in het ziekenhuis en is nog nauwelijks uit bed geweest.  Ze moet gaan oefenen met lopen en de fysiotherapeute heeft haar aangeraden een rollator te nemen.  Ze vraagt er Berrie al sinds gisteren om en zijn antwoord is steevast dat hij er één zal meenemen ‘als hij er één kan vinden’.

En toen?

Woensdag 3 november 2010

Vandaag heb ik om 08.10 uur een afspraak bij de Radioloog voor een leverecho.  Hiervoor moet ik nuchter zijn, dus voor mij zelfs geen vla deze ochtend.  Aangezien ik er nog niet zelf naartoe kan, ben ik afhankelijk van het patiëntenvervoer.  We hebben een uitzendkracht die de verpleging op zich zal nemen, Berrie.
Berrie is zo te horen een Amsterdammer.  Kort lichtbruin haar met veel gel achterover gekamd.  Niet al te groot, eind twintig.  Beetje Denny de Munk type.  

Dag van de operatie

Het was een rustige maar koude nacht in het verder altijd warme ziekenhuis.  Ik had maar één heel dun katoenen dekentje en dat is voor mij te weinig.  Ik wou er de nachtdienst niet mee belasten, maar vanavond vraag ik wel een extra deken.
De dag begint als altijd.  Ochtendploeg neemt het over van de nachtdienst.  Een bordje met de tekst ‘NUCHTER’ wordt op de stang van mijn voeteneind geklemd.  Bloeddruk en temperatuur worden opgemeten.  Ik ben maar 36,6 graden.  Altijd iets onder de 37.  Heb ik het daarom zo gauw koud?  De voedselkar met ontbijt slaat mij over, zoals het hoort.
De donkerblonde Natasha, met ‘r haar in een opgekrulde paardenstaart praat me wat moed in voor wat gaat komen.  Ze legt de spullen alvast klaar in de vensterbank.  Zwarte map met patiëntgegevens voor de operateur, mijn blauwe chirurgische hemd met de drukknoopjes

Voorbereidingen op de tweede operatie

Nee, deze keer komt het Peter niet zo goed uit dat ik weer naar het ziekenhuis moet.
Voordat we de opname en operatiedatum wisten kwam hij me al eens met een ongerust gezicht melden dat hij ‘wel 20 november een personeelsuitje heeft’.  Ze gaan naar Madrid met de groep.
“Tja, daar kan ik nu ook nog niks mee.  We zullen moeten afwachten wanneer ik opgenomen wordt en hoe het daarna gaat.”
Gelukkig maar.  Beter dan dat hij één en al zorgen is.
Nu we weten dat ik 1 november opgenomen word en 2 november geopereerd, komt Peter opnieuw naar me toe.  “Hoe laat word je geopereerd dinsdag, want ik heb nog wel een afspraak ‘s middags bij een klant”.  En weer later “zeg ik weet niet of ik je woensdag wel kan bezoeken, want ik heb een volleybalwedstrijd”.
Nee, het komt Peter allemaal niet zo goed uit deze keer.