Het verschil zit 'm in ...

Het verschil tussen goed werkende neurotransmitters en goed werkende receptoren (in het brein) is voldoende dopamine.
Mijn probleem is dat dit bij mij niet goed werkt.  De wetenschap weet niet of dit komt door ongevoelige receptoren of door een te kort aan dopamine.
Er bestaan verschillende pilletjes voor die niet voor iedereen hetzelfde werken en dus moet je proefondervindelijk ervaren wat voor jezelf het beste werkt.

Aan mijn medicijnmannen en vrouwen

Goed bericht

Meer dan goed bericht!
Maandag 21 juni naar de Stoma- en wondverpleegkundige om de hechtingen te laten verwijderen.  Die dingen beginnen aardig te trekken, dus daar was ik wel blij mee. Was, want ik wist toen nog niet dat het zo'n pijn zou doen!  Je zou bijna gaan denken dat ik een pieper ben, maar echt... het was alsof ze me onverdoofd aan het hechten was.  Alles zat zo verschrikkelijk strak, dat ze met een pincet de hechting moest optrekken om met het speciale mesje achter de knoop te kunnen komen.  Daar was ik even niet op voorbereid.  Peter bleef op de gang wachten,

Post-operatief, deel 5

Woensdag 16 juni 2010, vijfde dag na de operatie.

Een nieuw gezicht aan mijn bed; Daphne is vandaag onze verpleegkundige; bruin/rood krullend haar met een ‘wet-look’ hangt tot op haar schouders.  Grote bruine ogen kijken me vriendelijk en een tikje afwachtend aan.  Ook zij heeft het overdrachtschrift niet gelezen, want ik word niet aan de anticonceptiepil herinnert.  Gelukkig ben ik wel weer redelijk bij de pinken, dus denk ik er zelf aan.  Een half uur later komt Fanny aangesjeest en wil mijn toilettasje pakken om er de pil voor me uit te halen.  “Die heb ik al ingenomen.”   “Oh, okay.”

Aan Daphne vraag ik of ze Ilonka heeft gezien.  Ik had namelijk om 08.00 uur met ‘r afgesproken.  Als iemand met ontslag gaat, is dat altijd in de ochtend en ze wou me nog even zien voordat ik wegging.  Daphne heeft Ilonka wel gezien, maar weet niets van een ontslag deze ochtend. 

Post-operatief, deel 4

Dinsdag 15 juni 2010.  Vierde dag na de operatie. 

De nachtploeg heeft het druk gehad.  Normaal gesproken wordt 's ochtends het stoma geleegd, maar daar was nu geen tijd voor.

Marloes herinnerd me weer niet aan de anti-conceptiepil.   Geeft niets, ik help mezelf herinneren door mijn eigen briefje dat nog steeds op het nachtkastje ligt.  De bedden van de andere patiënten worden verschoont, als ik op een met menstruatiebloed vervuild matrasje mezelf zit op te frissen met vochtige doekjes.  Terwijl de oude mannetjes een volledige schoonheidsbehandeling hebben gehad (wondverzorging, schone verbanden, schone lakens), zit ik in een vuil bed met een nog steeds een vol en inmiddels kwalijk riekend stoma mijn ontbijtje genieten.  'k kan me niet voorstellen dat mijn buurman er niet af een toe een vleugje van meekrijgt, terwijl hij aan z'n beschuitje knabbelt.

Post-operatief, deel 3

Roepende in de woestijn.
Ma 14 juni 2010. Derde dag na de operatie.

Vandaag is Marloes de verpleegkundige.
Ik wordt door haar niet herinnerd aan de anticonceptiepil, maar gelukkig ligt mijn eigen briefje nog steeds op mijn nachtkastje, zodat ik zelf actie kan ondernemen.

De voedingsassistent loopt met zijn kar over de gang en ik zeg tegen Ellie dat ik in de middag wel iets anders op mijn brood zou willen hebben.  

Post-operatief, deel 2

Zaterdag 12 juni 2010.  Eerste dag na de operatie.

Tussen 10.00 en 11.00 uur maakt de zaalarts zijn ronde.  Lang, slank, donkerblond, gebronsde teint, en een air van "had je me maar".  In zijn kielzog een assistent chirurgie en de verpleegkundige van de afdeling; Fanny.  Er wordt het minimale aantal seconden aan het bed van de patiënten doorgebracht.  Er wordt iets gezegd over veel bloedverlies.  Wat?  Heb ik veel bloed verloren tijdens de operatie?  Niemand reageert. "Kijk", zegt Fanny en houdt een opvangflesje omhoog waar op de bodem wat rood vocht in zit,  "bijna niets."  "Hoeveel bloed ben ik verloren?" vraag ik Fanny.  "Een liter".  Oh.  Lijkt me niet echt schokkend, alhoewel...  als ik een literfles voor me zie met mijn bloed wat door de gootsteen spoelt ....  

Post-operatief, deel 1

Vrijdag 11/6/2010

Omdat ik verwacht dat ik na de operatie niet alert of tot veel in staat zal zijn, heb ik donderdag op mijn nachtkastje voor de zekerheid al een briefje neergelegd waarop staat: "help me herinneren de anticonceptiepil in te nemen".  Daaronder de data 11/6 tot en met 15/6.   Waarschijnlijk al eerder, maar na die datum verwacht ik toch zeker weer helemaal zelf te kunnen denken en handelen.  Giel heeft het briefje gezien en ernaar geïnformeerd.  Hij heeft er een  notitie van gemaakt in mijn patiëntenmap zodat de verzorgers bij de

Wha' da ℉ Ʊ Ɔ ₭ ? !

Vrijdag 11 juni 2010:

Prima geslapen op een fantastisch bed.  Al vroeg (uurtje of 6) wordt ik uitgerust wakker.  Op mijn bed hangt een bordje met de tekst "nuchter".  Dit duidt niet op mijn gemoedstoestand, maar op de fysieke staat waarin ik behoor te verkeren.  Voor mij geen ontbijt, zelfs niets te drinken.

Wat…. nu al?

Donderdag 10 juni 2010.  Zo lang op gewacht.  Het leek een eeuwigheid te duren.  En dan is het ineens zover.  Vandaag ga ik mij aanmelden voor opname.

Nog een laatste keer thuis douchen, haren wassen en de bestralingsstrepen wegpoetsen.  Alhoewel,  ...dat klinkt makkelijker dan het is.  Zeep, nagels, soft shower scrub.  Ze worden wel wat minder, maar helemaal weg krijg ik ze niet.

Gaar

Nuke em! *)

Gisteren de vierde bestraling gehad.  Geleidelijk aan voel ik me er vermoeider en vreemdig door.  Beetje "niet lekker", zware benen. Na een nachtje slaap gaat het wel weer, maar blijft er zo langzamerhand een weeïg gevoel bestaan.
Vanmiddag wordt voor de laatste keer deze onzichtbare vernietiging aangericht en verwacht ik dit de rest van de middag te voelen.  Gek idee ook dat de effecten nog maanden doorwerken.  Net als het 'nagaren' van voedsel uit de magnetron.  Het gaat in beide gevallen om elektro magnetische straling. 

Toen ik gisteren na de behandeling met één been in het kleedhokje stond

Het is bijna zover.

Nog één nachtjes in mijn eigen bed, naast mijn Pětra, mijn rots van houvast, mijn eigen Petertje.  Nog een halve dag Max & Isabel om me heen en dan ga ik volkomen gezond het ziekenhuis in om er een tijdje later volkomen verrot weer uit te komen.

Regeren is vooruit zien

Gisteren vroeg de receptioniste of ik morgen, vandaag dus, misschien ’s ochtends zou willen in plaats van einde dag om 18.25 uur.

Mij best.  De afspraak is verzet naar 08.55 uur.  Conform mijn Time Management vertrek ik … op tijd.

Op het Sloterdijkstation blijkt de Metro een probleem te hebben.  Aj, daar gaat mijn schema.

Iesje Moebeest

Het is zover.  Op weg naar de de VU voor de eerste bestraling.

Vooraf nog een korte afspraak met een andere collegerin om even wat te drinken samen.

Heel veel tijd heb ik er eigenlijk niet voor, want ik wil wel op tijd zijn, maar aangezien de Radiologe adviseerde met een volle blaas de bestralingen te ondergaan, komt het goed uit om nog een half uurtje van tevoren wat te drinken.

Post-it 3 juni 2010